Zamanla her şeyi öğreniyormuşuz bak
Hergün biraz daha büyütüyormuşuz içimizdeki masum çocuğu
Ve belki büyüdükçe kaybediyormuş masumiyetini
Kendi halindeki yüreğimizi ortalara atalabiliyormuşuz sonra
Yaşadığımız sevdanın bile hesabını veremiyormuşuz kendimize
Beklide yaşar gibi yapıp yaşamayı beceremiyormuşuz..
İki sözün biri huzura çarpıyormuş en huzursuz gecelerin koynunda
Ağır aksak nefeslerde ölüleri kıskandırıyormuşuz
Arada kaçamak tebessümlerle süslüyormuşuz derme çatma sözlerimizi
Gidenlere yazdığımız şiirlerde hesaplaşıyormuşuz geçmişle
Hiç geçmeyen yaraları müzayedeye çıkarıyormuşuz
Bir taraftan sardıkça kanatıyormuşuz diğer taraftan..
Beklediğimiz baharların ardına saklıyormuşuz çalıntı düşlerimizi
Hatta
Bir sahil kasabasında koynuna giriyormuşuz sevdanın
Yalandan yeni masallar yazıyormuşuz yalnızlığımıza inat
Aslında biz hiç tanımıyormuşuz yalnızlığı


Tahrip gücü yüksek bir ayrılık besteliyormuşuz her seferinde
Kulaklarımıza dolan sessizlikten sıyrılamıyormuşuz
Koyamıyormuşuz adını paçalarımıza dolanan kalabalıkların
Galiba korkuyormuşuzda,,
Bir gün mutlaka gelecek olan gelecekten
Hayalini kuruyormuşuz çat kapı karşılaşmaların
Ve hiç sekteye uğramadan umut
Bekliyormuşuz!!
Gözlerimizin dokunmasını yar’in gözlerine..
Derken ne çok şey sığdırıyormuşuz farkında olmadan
Bize ait olmayan zamanlara..
Hatta yine yüzsüzlüğün sınırlarını zorlayıp
Yaşanılan her şeye kendimizi dahil edebiliyormuşuz..