Öyle bir çarptın ki bana hayat; kazandıklarımı kaybettiklerime her böldüğümde borçlu çıkıyorum. Ve artık öyle bir borç batağına saplandım ki... Sanki aldığım nefes bile hesabıma yazılıyor milim milim. Aldığım nefesin hepsini geri vermeliyim; yoksa içimde birikenler boğuyor beni. Ama biliyorum her geçen saniye içimde tuttuğum nefesim değil, acım öldürecek sonunda.

Şimdi sen "cehennettesin" bense "araftayım." Sen cennetle cehennem arasındaki o ince çizgideyken; ben yaşamla ölüm arasındayım hüznüm. Senin bu hayatta yaşadığın ve yaşattıkların belirleyecekken yolunu, benimki fişi çekecek olan kişinin ellerinde. Onun insafına kaldım desene. Bana boşuna zaman ayırıp ayırmaması gerektiğini düşünmesinde...

Bugün canım daha çok yanıyor; çünkü rüyamda gördüm seni. "Evet sevgilim iliklerime kadar sevdim seni... Ve şimdi bir lösemi hastasından farksız ruhumla, kan kusturduğun sevgini söküp atacak ilik naklimi beklemekteyim..." Bunları fısıldayıp gidiyordun nefretle bakan gözlerini de alarak yanına. Ve ben yine seyre dalıyordum gidişini. Sadece seyrettim; ama sen sadece gitmedin. Sen beni bitirdin anlıyor musun? Bitirdin!

Biliyor musun, seni çok özledim. Yanımda olmanı, gülüşünü, sesini... Hatta bana kızmanı bile... "Büyü artık, hep böyle kalamazsın anla!" diye bağırıp çağırışını da... Ama sen hiç anlamadın, ben her büyüdüğümde acı çekiyordum. Büyümek acıya eş değerdi benim için. Artık çok büyük biriyim, senin gidişin büyüttü beni!

"Düşersin dizin kanar; ama birkaç güne geçer acısı. Ya da ne bileyim çok ağır bir hastalık geçirirsin, atlatman uzun zaman alır, ama o da geçer. Bir tek yüreğindeki yara geçmek bilmez. Her defasında kabuk bağlar; fakat geçmişe çarpar sürekli ve kanar tekrar. Yüreğindeki yara hep kanar." Ama benim yüreğimdeki yara kabuk bile bağlamıyor hüznüm. Affet yaşamayı bile beceremiyorum yokluğunda!

[Sümeyya ERCAN]