Yine geçtim o kaldırımdan..yağan yağmura aldırmadan..Gözyaşlarımın yağan yağmura karışmasına izin verip, hiç sesimi çıkarmadan.. baktım öylece.. gözümde canlandı bir bir her kare saniye saniye..hatırladım.. kimbilir kaç sevgiye hasrete özleme şahit oldu, neler saklıyordu içinde, o kaldırım..
Kavuşmalarıma , anılarıma, heyecanıma,şimdi de gözyaşlarıma sahit oluyor damla damla..
kafamı çeviriyorum.. dalıyorum.. gülüşlerin geliyor aklıma, yavaş yavaş gözlerin..sonra ellerin.. sözlerin.. bir çok insan geçiyor gözümün önünden birçok hayat.. oturuyorum bir köşeye aklımdan birçok düşünce geçerken ben,en baskını ’sen’ diyorum.. bu denli kalabalık, kargaşada bile yalnız olmak nedir anlıyorum o vakit.. Dilime dolanıyor bir şarkı mırıldanıyorum.. ne yaşlarımı alıp götüren yağmura aldırıyorum ne de havanın inadına soğuğuna.. bir tablo gibi gözüküyor hayat o an bana.. renklendirilmeyi bekleyen.. her fırçada anlam kazanmayı düşleyen.. önümde bembeyaz bir sayfa görüyorum.. gözyaşlarımı renk, duygularımı fırça yapıp çiziyorum resmimi.. içimden geçenleri..tek bir rengimi eksik buluyorum tabloda.. sadece bir tek renk.. kâh sonsuzluk gibi beyaz, kâh sonsuz karanlıklar gibi zifiri, bazen ebediyet gibi mavi bazen acı çekiyormuşçasına , bazen gülümsüyor bazen ağlıyor gibi bir renk..
Rengin adına ’sen’ diyorum.. ve çeviriyorum başımı son kez bakıyorum o kaldırıma, kirpiklerimi ıslatan yağmura, senden kalan o son hatıraya...