Unuttum maskemi takmayı bu sabah, sokaklarda kendimle karşılaştım, yanlış yaşantılarla tutmadı mayam, tüm bastırılmışlıkları kusup çıkardım. Önlenemezdi içimdeki isyan ama ‘kitlesel riya’ ile toslaştım, bir “aranıyor” ilanıyla duvarlarda suretimle tanıştım; “Ayrıksı bir ot aramızda dolaşmaktadır, görüldüğü yerlerde üzerine basılmalıdır”. Elbet önlenemezdi içimdeki isyan lakin sevmedi beni sokaktaki insan.
Unuttum maskemi takmayı bu sabah, en çok kendimi sevdim ben, bir de kendinden olanı…derken uyum oyunları başladı, memnuniyet oyunları…eh elbet dayanamadım günlük gerçeklerin tahakkümüne,yıldım, yıkıldım, yutuldum ve ama ağlamadım ve gittim o ünlü mağazadan yeni maskeler aldım ve kitlelerin alkış sesleri arasında yüzsüzlüğümün üstüne taktım ve ah! artık nasıl da “herkes gibi” rahatım!