Adım Ayşe,mendil satan küçük Ayşe;ve küçük boyumla ,yaşımla sizden büyük hayalleri olan o kirli saçlı Ayşe…

Kendimi tanıtmak isterim tabi ki; ama tanımanızdan çok fark etmenizdir arzum! Hani sizler sezon malı diye aldığınız o güzel sıcacık montlarınızı giyip de üstünüze ,ya da içinde bile üşüdüğünüzü söylediğiniz o konforlu araçlarınızla giderken işinize,sizlere üstünde eski bir hırkayla elinde mendil uzatan küçük kirli kız çocuğu Ayşe’yim ben…


Bu sabah yine birkaç lokma ekmek yiyip de çıktım evden. Orası benim evim ; o yıkık dökük,boyası olmayan,ısınmayan,ısıtmayan… işte orası benim evim. Çok mu duygusal anlattım yoksa? Bakmayın öyle dediğime, biraz sevgi olsa içinde,benim evim sizden daha lüks olacak eminim buna.


Beni görenler, “vah yavrum,kim bilir neler çekiyordur? Satamazsa mendilleri akşama babası döver; satarsa yarın yine burada olur” diye içinden geçiriyorlardır çoğu kez. Haksız da sayılmazlar aslında. Ama her şey bilindiği gibi değil. Yok çoğumuzun babası, annesi. Kardeş dediğimiz,aynı kaderi paylaştığımız çocuklarla o evde yaşıyoruz biz. Baba diye, bir amca var ona diyoruz kendi aramızda. Ama babamız değil aslında. Ne yapalım, belki de değişir kaderimiz. Dedim ya, hayallerim var benim sizin dünyanızdan büyük. Hayallerim var benim,mendillerin arasında büyüttüğüm.

Beni görünce ne yapışkan, ne kirli çocuk diye geçiriyorsunuz içinizden. Kusura bakmayın yüzümdeki kirlerden ötürü.Benzemek isterdim sizin çocuklarınıza. Yanağımı sıkanlara off demek ağlamak isterdim belki de şımarıkça bir daha dokunmasınlar diye bana. Ama kimse sıkmaz benim yanağımı ne tatlı bir çocuk diye. İterler,vururlar… ben de off derim yani ve ağlarım , ama sadece acımdan…


Benim adım Ayşe, biraz önce yanından geçtiğiniz o küçük, kirli saçlı kızım ben.

“ Bir mendil alır mıydınız…?”



……………….14.03.2008…GÜLÇİN ÜZÜLMEZ

mevsimcell.bolugcu.com