senin vakitsizliğinden çaldığım son beş dakikalara sığdırdım hep kendimi..
iğreti duruşlarımdaki yabanlık okadar belliydiki
okadar belliki yabancılığın..
sözüm ona herşey olurken tenha sokaklarda
hiçbirşey olamamanın aşikarlığı yakıyordu gözlerimi..
nefes nefes tüttüğün her saatte
zamanın azizliğine yeniliyordu varlığındaki yokluğum..
ne desem içimde kopan fırtınayı anlatamıyordu sana kurduğum cümleler..
anlamsız çabalarımın anlamını anlatmıyordu hiç bir yazı..
çok sevdim ben seni..
her şeyi inkar edip bir sen var gibi sevdim..
tutunduğum bütün dalları kırdıkça sen..
ben senin gözlerinden düşerken yaralandıkça sevdim..
sen başka bir aşkın yasını tuttukça..yasla sevdim..
adını ilmek ilmek işlediğim yazılarda sevdim..
dinlediğim şarkılarda okuduğum şiirlerde sevdim..
ayırmadığıın vakitlerde belki şimdi diyerek sevdim..
ama gördümki olmuyormuş..
sevmeyince sevmiyormuş insan..
ne kadar sevildiğinin anlamı önemi yokmuş..

şimdi!!
yüreğimi saran ahtapotun zehrini çekiyorum yudum yudum..
ve anlıyorum ki..
çok sevmek hiç bir işe yaramıyor..
ve beş para etmiyormuş çok sevenin kalbi..