KADER
Fatiş hala kadere kahretti:”Gıdılı gıdılı Anşe satıldı da ceylan boylu Fatiş galdı. Olmaz olsun böyle gader!” dedi. Lakin vakti gelmeyince gül açılmaz.Bülbül ötmez. Fatiş halanın da talibi çıktı:İkiz İrbam (İbrahim).İkiz İrbam’le evlendi Fatiş hala. Nur topu gibi iki evlat verdi İkiz’e: Biri oğlan,biri kız.Şaban’la Elmayı.
“Gader...Başaca gider!” denilmiştir.Fatiş hala bu evlilikte aradığı mutluluğu bulamadı.Anlaşamadılar.İkiz İrbam deli dolu,lafını sözünü çekmez biriydi.”Deli İkiz dellendi.” Sözünü doğrularcasına.Fatiş hala,sessiz,sakin... Ağzının içinde dili yok.Eline vur,ekmeğini al. İki zıt karakter.
Olmadı.Ayrıldılar.Oğulcuk’ta eşinden ayrılan bir kadın ne yapar? Gelir kardaş kapısına sığınır.Artık o bir sığıntıdır.İtilip kakılır. Yediği bir lokma ekmek boğazına dizilir.Gözünün yaşı içine akar.
Fatiş hala ikinci kez evlendi.Kiminle? Bokuru’nun Şaban’la.Çil Oğlan’dı lakabı Şaban emminin.Üç kardeştiler:Bahri,Yusuf ve Şaban.Bir de anneleri vardı.Adı Ayşe idi.Ayşe bacı beli kamburca,yürürken, sağa sola yaylanarak kısa adımlarla giderdi.”Tilimon Anşe” derlerdi.Yokluk ve yoksulluk içinde geçmiş bir ömür.
Fatiş hala bu eve gelin gitti.Çil Oğlan’ın yüzü çopur ve çilliydi.Dudakları yalama.Davudi bir sesi vardı.Fatiş hala da biraz kekemeydi.Şimdikiler:”Elektrik aldım,alamadım.” diyorlar. Mantık evliliğinden dem vuruyorlar. Ha bir de aşk evliliği var.Efendim yeni yetmelerin bildiği çok.
Fatiş hala bunlardan habersiz. Bir yuvası olsun.Bir lokma ekmeği,bir yudum suyu. Baş kakıcı etmesinler de...Doğrusu Tilimon Anşe iyi kaynanalık yaptı. Çil Oğlan da Fatiş halaya: “Öte git.Gözüne tütün gider.” demedi. Ne çare? Bu evlilik uzun sürmedi.Çünkü Çil Oğlan öldü.Ahir ömründe dul kaldı Fatiş hala.
Kara bahtı kem talihi yakasını bırakmadı Fatiş halanın.Çıktı geldi.Hacımin (Hacı Emin)’in Çeşmesi’nin üstünde Hasan Çavış’ın evine bitişik bir göz,kümesten bozma konuta sığındı.Gün buldu,gün yedi.Ahir ömründe tek başına yaşadı. “Üstü başı kokuyor.” diye çokları akşam oturmalığında bile istemediler Fatiş halayı. Bize gelirdi.Anam hiç yüzünü asmazdı. Ne kadar dua ederdi Fatiş hala.Kırık dökük kelimelerle.Ama bu sözcükler bir minnetin,bir şükran borcunun yansımasıydı.