her ayrılık biraz daha yaklaşmak gibiydi sona
ben gidiyorumların altında kalmış dönüşler kendimizeydi yine
kendimizden di en büyük kaçışlar oysa
herşey olmak hiçbirşey olmanın arasında biyerde sıkışmış olmalıydı
en afilli tarafından dokunulmazıydı yüzsüz yüreğimizin sevda
söylenmiş bütün yalanların yanında
söylenmemiş olan gizli saklı cümlelerin bağımlısıydık biz..
sevmişmiydik gerçekten..
sevilmekmi yakışmıştı..bilememiştik..
uzun yolların sekteye uğradığı derin refüjlerde
bağlandığımız kemerdi tutunduğumuz varlığımız..
ama yaşamıyor olmak öldürmüyorduda sinsi geçmişleri..

geçmeyen yaraların adına yazılan şiirlerden
ve garip bir serzenişten öteye geçmemiş yolculuklarda
bir çay molasıydık belkide..

sen söylerdin ya hep..
bir gün mutlaka herşeyin sonu gelir..
ve herşey biter..

haklıydın..
herşeyin sonu gelirdi..
ve biterdi herşey..

son şiiri okumadan belki..
belki çaydan son yudumu almadan..
belki alelacele..yarım yamalak..
sessiz sedasız..
ve
vedasız....
herşey bitti!!!