...Yalnızdım...Hatırladığım tek şey buydu...
Can sıkıntısı dolu akvaryumumda ne yapacağımı düşünüyordum.Televizyonu açtım.Abuk sabuk şeyler beynimi yağmalayacaktı biliyordum ama evde biraz ses olsun.Kitap okuya bilirim yada müzik dinleye bilirim aslında ama ruh halime uygun bir albüm aramak zor geliyor.Mutfağa gittim bir parça çikolata bulma ümidi.Buzdolabın açtım.Canım hiç bir şey istemedi.buraya kadar gelmişken bir bardak su içeyim.Odama,müebbet hapsime geri döndüm.Yatağıma uzandım.Ayakkabılıktan sehpa yapmıştım kendime.Üzerinde kitaplar kalemler var.Hepsi düzgün geometrik şekiller oluşturuyor.Bir süre onlara takıldı gözlerim.Onları oraya ne zaman koydum.Kendi evimde ki akışı izlemeyecek kadar koptum mu ben.Boşluğa bir çığlık attım.bu odada var olduğumu kanıtlıyor.Konuşmalıyım...telefona sarıldım.Ulaşılamayan kişiye ulaşamayan göz yaşlarımla...Pencereyi açtım,Geceyi içeri doldurdum.Yağmur kokusu...ve ilk damlalar düştü cama.Oda da bir kelebek var.Düzgün doğrusal daireler çiziyor.Onu izliyorum.Derken yere çakılıyor.Simli puslu parçaları yapışıyor elime.Pencereden dışarı gönderiyorum.Bu evde iki ölüye yer yok...!
...Yalnızdım...Hatırladığım tek şey bu...