Son kezdi belki bu gidişi. Ona belki de son kez sarılacaktı. Sessizce yaklaşıyordu kendi karanlığına. O istemişti çünkü bu sonu. Bilseydi bir karanlığa düşeceğini belki istemezdi bu sonu ama bilmiyordu. Artık dönemezdi de bu sondan. İstemiyordu bu sonu ama artık geri dönemezdi.
Havada hafiften bir yağmur vardı... Sanki sağanak gibi geliyordu ona ve yavaş yavaş yaklaşıyordu kendi karanlığına...
Son kez sarılacaktı belki. Belki de son kez kokusunu içine çekecekti ve ’işte yine cennetteyim!’, diyecekti.
Adımları geri geri gitmeye başladı yaklaştıkça ama o dinlemedi ayaklarını; devam etti yoluna, durmadı...
Her şey hazırlanmıştı sanki; sessizce onları izlemek için... Şimdi sahneye çok az kalmıştı, seyirci sabırsızlanıyordu sanki; rüzgar yağmurla beraber mırıldanmaya başlamıştı. Sanki bir ayrılık şarkısı söylemeye çalışıyordu ikisi de. Her şey hazırdı artık ve sıra oyunculardaydı...
İşte onu her zaman aldığı yerde gördü. Zavallı yüreği haykırıyordu artık ’ dur yoksa ben duracağım !!’... Onu da duymamaya başladı artık ve artık yanındaydı; yine o güzel kokusu çarptı yüzüne...Ve uzana elleri boş bırakacaktı bu kez.
Bir çift el uzandı; o narin zarif eller ona son kez uzanıyordu belki de...
Tutamadı kendini o bir çift ele, bir çift elle karşılık verdi. Ve şimdi boynuna doğru gelen eller vardı karşısında. Dayanamadı sarıldı o da...
O yüzüne çarpan koku şimdi burnuna gelir olmuştu.Son kez içine doya doya çekti o kokuyu. Ve işte bu sıcaklık son kezdi bu sıcaklık...
Ölüm diledi Allah’tan ; burada canını almasını istedi Allah’tan. Ama o zaman da sevgiliye nasıl kıyacaktı; onun bir damla göz yaşına dayanamazken , sevgili onun ölümüyle daha kötü olmayacak mıydı? Önce kendisinden nefret etmeliydi sevgili. Öyle ya bunu kendisi istememişti.
Artık bir şeyler deme vaktiydi; ve dedi de...’ Ben gidiyorum sevgili gerçek sevgiliye gidiyorum... ’ dedi. Sevgili şaşkındı.’ Nasıl böyle bir şey diyebildin’ dedi sadece...Ve sarılmak için kavuşan eller ayrılmıştı şimdi. Sanki iki yabancı oluvermişlerdi birden...
Başını kaldırdı ve bakabildi sevgilinin yüzüne son kez..
Sevgili hala şaşkındı. İnanmak istemiyordu ama gurur diye bir şey ortaya çıkmaya başladı yavaş yavaş. İtiraz etmedi o da,sessizliğe büründü her şey. Şimdi sadece rüzgarın söylediği ayrılık şarkısına, yağmur eşlik etmeye başlamıştı...
Birbirine kavuşmak isteyen iki yürek ayrılığa razı olmuşlardı...
Şimdi gözlerden yaşlar akıyordu , sessiz sedasız hıçkırıklarla...
Zaman gelmişti şimdi ayrılığa razı olan iki yürek gerçekten ayrılmaya hazırlanmaya başladı.Ve son sözler döküldü ağızlardan terk eden sevgili ’ ömrün tükense de senle iki ömür yaşadım, artık ölüm bayramdır bana.’ terk edilen sevgili anlam veremedi bu sözlere. Sadece veda busesinin sıcaklığını hissetti ve içini titreten ayrılığın soğuğuyla kendine geldi.
Bir el kalktı son kez ardından onu terk eden sevgilinin ardından , şimdi rüzgar da susmuştu , o dahi artık sessizdi. Son kez baktı sevgilinin ardından ve ’gitme’ diyemedi her seferinde demeye çalışsa da...
Terk edilmişti ve gururu ona galip gelmişti.
Aylar sonra bir gün haber alacaktı sevgiliden bir mektup gelecekti ona ve şöyle yazacaktı sadece;
’ Şimdi gerçek sevgilinin yanındayım; ve elbet bir gün burada kavuşacağız. İşte bu ümitle yumdum gözlerimi dünyaya..’



ONUR ŞEKER 01/04/2013