Köylüler...


Onlar leğene “teşt”, çağırırken “heşt” derler...



Okula mektep...

Eşeğe merkep...

Dayağa kötek...



Kalın, ağır minderleri vardır...

Şakaya “hanek” derler...

Yabancı geldiğinde tavuklarını kesip yedirirler, canlarını verirler ele, misafirin önünde el pençe dururlar...

Sonra birbirlerini vururlar...



Yan yana oturup bağırarak konuşurlar...

Ama hiçbir zaman anlaşamazlar...

O zaman kendi tezlerinin doğruluğuna yemin ederler...

Adama “heri”...

Kadına “garı”...

Her sözün başında “gali” derler...



İlim sahibidir hepsi...

Tereyağına patates ezmesi karıştırmayı onlar gerçekleştirdiler... Arının yerine geçip, şeker şerbetinden bal icat ettiler...

Almanlar bile şaşırdı; pancar su pompasına tekerlek takıp nasıl da düğüne gittiler?



Gazete, kitap okumazlar...

Öğretmene “muallim”...

Sofuya “âlim” derler...



Onlar için ayakkabıların üstünden çok altı önemlidir...

Kapının önüne koyarlar ama, en çok camide çalınır ayakkabılar...

Televizyonun karşısındaki divanda ayaklarını altlarına alıp oturarak, bayılırlar dizi seyretmeye...

Bitince, birbirlerine diziyi anlatma faslı başlar...



Ve topluca şehirlere göç ettiler şu son yıllarda...

Birer şemsiye alarak ve kahvehanede ayak ayak üstüne atarak, sınıf atlamak isterler...

Ama atlayamazlar da...

Çoğu benim gibi, içindeki köylüyle kalır baş başa...



Kaçak elektrik kullanıp camiye giderler...

Yalanlara inanmış gibi yapmayı, karşılığında avanta almayı severler...

Demokrasinin “D”sini bilmezler...

Ama demokrasi en çok onların yüzünü güldürür...

Makarna, nohut, kömür...



Sisteme göre nasılsa son sözü çoğunluk söyler...

Onların dediği olur sonuçta...

Kendine benzeyeni seçer köylüler...



Uzağa “deh”...

Şaşırınca “peh”...

Kandırılınca “teh” derler...


Siz çok ama çook yaşayın Sayın Bekir COŞKUN..