Bazı zamanlar başlangıcı değil de sonu düşünüyorum.Aynanın karşısına geçip hayretler içerisinde aynadaki yansımamı izliyorum.Nefesimin kesildiğini ve ruhumun daraldığını hissetmem fazla zamanımı almıyor.Gözlerimin içinde kendimi görüyor ve aynanın karşısına her geçişimde ölümden daha da korkar hala geliyorum.Geçenlerde yine aynanın karşısına geçmiş , düşünceler denizimin derinliklerinde boğulmaktayken gözüm bir anda beyaz bir saç teline takıldı.O anda kendimi zaman karşısında aciz hissettim.Korku ve telaşla evi alt üst ederek bir makas buldum.Özenle saç telini kestim.Geçici olsa da kendimi rahatlattım.Aradan bir iki hafta geçti.O yine oradaydı.Anladım ki onlarla yaşamaya alışmam gerekti.Belki de doğum günü kutlamalarını sevmememin nedeni de budur.Her geçen yıl gözlerimin altında oluşan çizgiler,beyazlamaya devam etmekte olan saçlar,buruşmaya başlayan eller ve yaklaşmakta olan ölüm beni daha da huzursuz ediyor.Daha sonra kendi kendime söz verdim.Aynaya bakmayacağım diye sözümü tutamayacağımı bildiğim halde, geçenlerde kitap okurken dalıp gitmişim başka alemlere ağlarken buluverdim.Bir anda kendimi hemen elime bir kağıt ve kalem aldım.Yüreğimden akan damlalardan şu mısralar oluştu.

AYNAYA BAKTIM UZUN UZUN

Bugün aynaya baktım uzun uzun
Gözlerimin içinde göremiyorum artık kendimi
Bedenimi sarmış garip bir hüzün
Kendime soruyorum her gün yaşamamamın nedenini

Bugün aynaya baktım uzun uzun
Karşımdaki sanki ben değilim
Aynada yansıması var yok oluşun
Bu yükü kaldıramıyor yorgun bedenim

Bugün aynaya baktım uzun uzun
Yüzümde yılların oluşturduğu çizgiler
Anlamı kalmamış yazdan sonra gelen güzün
Mutlu etmiyor beni artık güzel ezgiler

Aynaya bakamadım bugün
Beyaz bir damatlık giydirdiler
İsterdim,sevenlerim ağlamasın gülsün
Bu dünyada herkes gelir zamanı dolunca da gider
17 Şubat 08

Bu mısraları yazarken kafam nerelerdeydi kim bilir.Nasıl bir ruh hali içindeydim?Bilmiyorum .Bildiğim bir gerçek var ki o da ölümden korktuğum ve ölümü gereğinden fazla düşündüğüm