Yorgun argın eve geldim.Böyle zamanlarda kahve en iyisidir diyerek bir bardak kahve hazırladım kendime.Uzunca dinlendim.Saatlerin nasıl geçtiğini anlamadım.
Oturduğum sandalyemden kalktım ve pencereye doğru ilerledim.Camı açtım,başımı dışarı çıkardım,derince bir nefes aldım.Ankara’nın soğuğunu içime çektim,yorgunluğumu bir nebze olsun unuttum.Yüzüme bir iki yağmur tanesi düştü.Hiç rahatsız olmadan nefes almaya devam ettim.Sonra gökyüzüne baktım.Hava yavaştan kararıyor,geceye hazırlanıyordu.Sonra Ay’a baktım uzunca ve yıldızları seyrettim.Dünya’nın neresinde olursak olalım aynı aya sahibiz diye düşündüm.Fakir ülkede de yaşasak,zengin ülkede de yaşasak aldığımız nefes aynıydı.Herşey aynıydı oysa ki.Modern olan insanlar da aynı gökyüzüne bakıyor,yoldaki dilenciler de...
Dışarıyı seyrederken gözüme bir kadın ilişti.Elinde küçük bir çuval vardı ve kıyafetleri çok yıpranmıştı.Önce bu kadının ne yapmaya çalıştığına bir anlam veremedim. Biraz seyrettim kadını,yavaş ilerliyor ve yerde ne bulsa torbasına atıyordu.Sonra anladım kadının bizim ’çöp’ diye attıklarımızı ’hala kullanılabilirler’ ümidiyle topladığını…
’Dünya küçüldü.’diyoruz,’Küçük bir köy haline geldi.’ diyoruz.Kendimize yeni yeni ihtiyaçlar yaratıyoruz.Farklı pazarlama stratejileri izleyen işletmeler birbirleriyle rekabet ediyorlar.Küreselleştik diyoruz.Teknoloji gelişti,hayat değişiyor sloganları atıyoruz.Çin’deki Japonya’daki insanlarla bir iki saniye içinde konuşabiliyoruz.Her olan bitenden haberimiz oluyor.Peki şu sokaktaki kadını neden kimse "kaliteli ve hızlı yaşam" çemberine dahil edemiyor? Neden onu değiştiremiyoruz? Demek ki modernizm herkese özgülenen bir gerçek olmamış.Demek ki teknoloji sadece kapitalizmin bir yansıması olmuş.Belki bu kadın hayatında hiç ’küreselleşme’ kelimesini duymadı.Küreselleşen dünya onu hiç umursamadı.Ama ’modernizmin yabancılaştırdığı’ değerleri sorsak belki dakikalarca anlatacakları var,kim bilir ?!!