Sabahın ilk ışıklarına, gözlerini açarken, O gün, ne yapan gereken şeyleri, tek tek dizersin.
Ne giyeceğini, hatada ne konuşacağını, tabi midenin beyne doğruda açlığı sinyallerken sıcak ekmek ve bir bardak demli çayın kokusunu alışına şaşırmam
Kurgulama bu sahnede ne çok şeyin yeri var saymakla bitmez.
Benim demek istediğim. Toplu bir çığlıkta, soluk aldığın sürece, yaşamın her karesinde, asıl olan sensin.
Bir günün özetini yaparken, başladığın noktada, sona doğru, nelerin oluşacağı bilmen imkânsızın imkânsızı…
Bakın şair dostumuz kaleminde şu cümleleri nasıl azat etmiş. İşin sadece rüzgâr boyutunu rahatça el almış… Anlatımın kendi kendine övgüsü kendi içinde saklı görünür… Ama benim kişisel fikrimce değil
Kanatsız uçmakla övünen uçurtma,
Rüzgâr olmasaydı neye yarardın sen… S ekinci
Bu sözlere cevap veren ben olsaydım ne derdim.
“Rüzgârın hükmüne eyvallah da uçurtmanın çok getirisi yoktur bana, vakit ötesi düşlerin içinde kayıp olmak gibidir keşken kuşlar olsaydı rüzgârın karşısında bir kâğıt ve ya bez parçası değil…”derdim
Konuyu siz ucuca bağlamakla uğraşırken, ben yaşamın içindeki cismi varlığımı özetleyim bu arada…
İşte ben…
İki sıcak temasın ürünü bir cen olarak aylarca daracık karın zarın içinde mecburiyetten en zor süreçleri tamamladım.
Aylardan kasım ve öğlen üzeri. Soğuk sıcak karışımı bir hava evreni sarıp durmasına engelim yoktu…
Benim farklı bir ısı gezeninden gelişime engel olacak hiç hiç bir şey yok gibiydi…
Vakit tamam Abbas demişti şair!
Çok hazırlıklı olmasam da koca bir ışık küresini görünce. Elimde avucumda ne varsa orada kalışına da kulak asmadan. Ve o şekil bozukluğundan kurtulup kendimi boşluğa bıraktım.
Aman ha!
Hata edipte bana karşılama heyetini sormayın gitsin. koca koca suratlı ben varlıklar etrafımda sevinç çığlıklarını atıyorlardı.
Yani iyi ki! Doğmuşum ben dedim…