Sonra farkettim ki ; acıya’da alışıyorum çıkmazlar içinde yaşamaya devam ederken.
neden soluyorum ki sensizliğini !
haklısın dediğin oldu..zaman alışmayı öğretiyormuş ,unutmayı değil.peki unuttum diyelim;
ne ile avutacağım kendimi..gecenin karanlığında ne ile aydınlanacam..sabahları kime koşacağım..off..bilmiyorum işte..
geride kalmak gitmekten daha zor ..ateş misali yanıyorum sitemli sözcükler dolanıyor
dilimde...
ve ben kendimi tanımaya başlıyorum senden sonra..oysa ne çok yer kaplamışsın sol yanımda.
ki sen yalnızlığım köşe başında...
hangi dizelere sığdırabilirim ki seni..anlayabilirmisin sorması ayıp?
bak işte gör eserini dizlerin yerine ; yokluğuna sahip çıkan dizelere yaslanıyorum..
düşersin sende birgün bu kara sevdaya !
anlarsın belki ..
susarsın kelimeler boğazına düğümlenirken..
belki birkaç damla yaş dökülür! kiralık gözlerinden?
avutursun kendini sahte duygularınla..
ne ise kötü konuşmak yakışmaz kalana gidenin ardında;farkettiğin an gecelerin sabahları olmayacak ..ne gök mavi nede bulutlar beyaz olacak ! karanlığın ile başbaşa kalınca..belki üstünden kaç mevsim geçecek andıkça unutmak isteğim düşlerimin en derinliklerinde saklı olan umutlara...
gitmek yakışırdı sana kalmak ise bana.. boşver yoluna devam et yolcu ! pişmanlığın getirmesin seni bana...