Yaşadın mı büyük bir ciddiyetle mi yaşamalı gerçekten ? Yoksa,en umursamaz maskemizi takıp gülüp geçmeli mi hayata,işini ciddiyetle yapmalısın,eğitimini ciddiye almalısın,sağlık problemlerini ciddiye almalısın,bu kadar ciddiyetin arasında, gerçekten hayatıda ciddiye mi almalıyız ?

Aslında hiçbir şeyi ciddiye almamalı insan, ama amaçsızda olmamalı,içtiği suyu ciddiyetle içmemeli mesala tadına varmalı.
Gökyüzünün maviliğini de ciddiye almamalı, derinlerinde kaybolmaya bakmalı...
Rüzgarı ciddiye alma,bırak okşasın geçsin yanağını,saçlarına dokunsun,delice karıştırsın onları...
Hayatı ciddiye alıp pna karşı bir duvar öreceğine,yık duvarını,bırak ciddiyetini,al eline cesaretini...
Ah ! İnsanoğlu, ne zamanki ciddiye aldı işini hep dozunu kaçırdı meselenin.
Ne de güzel arkadaşlar buluyor insanlar kendilerine biri hırs diğeriyse ciddiyet...

Ben demiyorum ki, pes et amacını görmezden gel, sadece yürüdüğün yola dikkat et.
At gözlüğü takıp hep bir yöne bakacağına,yolun kenarındaki çiçekleride ezmemeye özen göster.Kokularını duy onların,varlığını hisset.Bir kelebek omzuna konsun mesala,bir arı koluna iğnesini batırsın,canın yansın,insan olduğunu böyle hatırlarsın.Canın yandığında,iyi hissedip mutlu olduğunda,en umutsuz olduğunda anlarsın insan olduğunu,diğer türlü hedefe ulaşmaya programlanmış robattan ne farkın kalır ki...

Gözlerine hakettiği göstermedikçe,kulaklarına hakettiği sesi ve melodiyi vermedikçe,dilin acıyı tatlıyı hissetmedikçe,kendine insan diyemezken,insan olmak için aldığın bu bedene haksızlık etmiş olmaz mısınsence ?

Bırak hayat çıkarsın en sağlam kartını,küçümsesin seni dilediğince,varsın hor görsün seni, sen yaşadığın bedenin hakkını verdikçe,gülümsemeyi bildiğin sürece,insan olmayı bildiğin sürece,hayat en ilginç yanını göstermiş kimene...