Bazen sahibini kaybeder nefesin. Sesin, aykırı bir gözyaşı olup akar içine. Ellerin tutmaz olur, dizlerin taşımaz bedenini. Bazen bir ezginin en acımasız yerinde ölüme takılır gözlerin, bilirim…
Bilirim kalabalıkların içinde o derin dehlizlere düşen yüreğin sancısını. Anlatmak için kelimeleri yetirememeyi, her doğruluşunda tutunacak bir dal bulamamayı çok iyi bilirim.
Ama yapma dost. Hiçbir acı durdurmaz içindeki kanamayı. Hiç bir yara bastırmaz içindeki bir başka yarayı. Haydi, kalk ayağa dost, git elini yüzünü yıka güzelce bir… Aynada kendine bak uzun uzun. Ne yaptım, ne yapıyorum, ne yapmalıyım diye sor kendine. Bağır, çağır… Dök içindekileri kimseye dökemediğin kadar kendine. Çıkar at artık ne kadar yüzün varsa askıda kalan.
Sonra çık sokağa, gez dolaş. Bilmediğin en kuytu, en çok unutulan sokaklara git. İnsanları seyret. Yağmur altında ıslan. Mis gibi toprak kokusunda ara dermanını, sonra bu kokuda hatırla ölümü. Hatırla ve şükret, sabret…
Sakın ha kaçma hiçbir şeyden. Şunu bil; eğer kaçtığın kendinse, acıların bırakmaz peşini. Yok, acılarından kaçıyorsan, bu sefer de sen bırakmazsın kendini. İyisi mi kaçma hiçbir şeyden. Sen sensin. Varsın olmasın kimse, varsın engeller çıksın yoluna. Asla pes etme. Sen lazımsın ve bir tek sen yetersin kendine. Umut et, dua et ve bunlar için mücadele et…
Elbet gelecektir beklediğin bahar. İşte o bahara hazırlanan en güzel çiçek sen ol. Fırtınada sığınacağın en güvenilir liman sen ol kendine. Varsın deli desinler, kimse dinlemiyorsa seni, aynanın karşısında anlat kendi kendine içindekileri. Ardında kalanları gör, ulaşmak istediğin yere bak. Ama asla yolu görüp korkmasın gözün, çünkü o yolu giden beden değil, ruhtur ve ruhu yola süren umuttur…
Bırak her umudun bir gülüş olsun, her gülüş bir yol açsın içine… O yollarda kendini ara, kendini bul ve mutlu ol. Mutlu…


Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU