Sen şimdi kapat gözlerini, ben gelip gönlünü açacağım…
Okuduğum bir kitabın ortalarında fark ettim seni, yüzünü görmek mümkün değildi. Öyle bir uzaklık kavramının içindeydik ki ne sen beni bilirdin, ne ben seni aramakla bulurdum.
Bir düşünce, düştü aklıma son günlerde bir akıl fıkarası gibi dolaşıyorum. Düşünüyorum, kurguluyorum, çözüyorum ama bir kaosun içinde kalıyor her şey ben kimim, onlar kim, biz bir araya gelince ne boka yarıyoruz ?
Alakası yok benim fark ettiğimle, akla düşenin kim kime sevgi aşılamış ki, ben depomu senle doldurayım.
Ya işte kısmet-mısmet değil senin bütünlüğünü oluşturup kurguladığın bir hayatın içine gelip diğeri sıçabiliyor. Nerden bileyim senin onlardan olmadığını, ya da benim o olduğumu?
Ya bir siktir git, ya da bi gel bir şey söyleyeceğim. Sen varya sen adam olmazsın.
Ya işte ben üzerim de adam yaftasını taşıyamıyorum, ağır geliyor. Ya olmuşum ben ya bir bok olmamışım. Biraz sen dolu aklım, biraz da onlar, azcıkta kendimden koydum.
Bilmiyorum, bilemiyorum bir kimlik tartışmasının ortasındayım. Sanki gittiğim her yol kapalı gibi ama hepsinin sonunda da bir kapı var anahtarları kayıp yok. Korkuyorum ki oda senin kalbinde saklı.
Belki sadece bir şüphe bu, belki de söylemlere inancım yok. Saklı olan bir şey yok. Bir şey olabilseydi eğer, ben çıkarır ortaya koyardım…
Cesaret bazen bir karmaşaya dönüşebilir, yalansa bazen cesarete, sen neresindesin bilemedim ya da ben kimim öğrenemedim…
Öğreneceğiz kadın, öğreneceğiz, beraber yapacağız ne sen ayrı, ne ben gayrı. Bir ihtimal daha bırakmayacağım yüzüne karşı.
Peki susmalı beklemeli mi, odamızın tavanına asıp duyguları sadece izlemeli mi? Ne yapmalı harcamalımı bütün kelimeleri? Yürekte hiçbir şey kalana kadar saçıp savurmalı mı?
Şitt, kimse duymasın, sen şimdi git ben daha sonra gelip seni seveceğim tanrıçam …