Öyle bir özlenmişlik vuruyordu ki kalbimin rıhtımlarına. En delice esen rüzgarlar bile söndüremezdi içimdeki ateşi. Anlayamıyordu kimse, acıyan canımı, yangın yerine dönen yüreğimi göremiyordu kimse.Yaşanmışlığa vuruyordum kendimi.Bir boşlukta gökyüzüne uzak bir kuyu gibi....

Boşa kürek çekmekti çırpınışlar ve haykırışlar.İçimde sen olunca anlamsız kılıyordum kendimi. Kurtulmak isteyip de daha çok içine batıyormuş gibi...
Susuyordum çünkü tek yapabildiğim buydu.Bana inat gözlerim çığlık çığlığaydı. Ama bakamıyordu kimselere Baktığı heryerde sen vardın. Herkes sen oluyordu bir anda.
Halbuki biliyordu yüreğim senin eşsizliğini, kimseyi yerine koyamıyacağını bildiği gibi...

Ne kadar da tuhaf değil mi? Gitmem için herşeyi yaparken sana böyle bağımlı kalmak.. Yaşamak isteyip de ölmek gibi...