SEVGİ DOLU KARDEŞLİĞİMİZE,

Aşkın kokusu tuttu beni; bu yüzden vardım bu akıllara.Düşünme artık beni,ne kızıllıklar geldi geçti hayatımdan..Ve ne kızıl üzüntülerde boğulduk gittik biz. Var mıydı üzüntünün bir rengi? Gri gibi mesela; insan rengi.
Oysaki kızıl üzüntülerde ve ideallerde çırpınan bir babanın kuzularıydık. Gürcü kanıyla beslenmiş Stalin gibi banka mı soymalıydık? Yaşadığımız hayatın bütün ruhlarını çırılçıplak soymayı öğreninceye kadar.. Ruhumuza devrim gerekti ve öyle yaşamaya başladık.
Aynı kanda boğulmadı mı babam?
Üzüntünün gerçek tarifi herkese göre değişirdi;herkes kendi üzüntüsünü en büyük keder zannedip yaşardı..Sen ve ben yaşamda azınlık kaldık.
Sonra anladıkki,kederlenmek çabalamayı engeller..! Biz üzüntüyü bıraktık.
Kederli babanın asil ve güçlü kızları olmalı.Aksi halde bu fikirlerin zürriyeti yok olur.
Ve zamanla hayatı gerçek anlamından çıkartmalı. Poker gibi arada yaşama ayak uydurmalı,hafife almalı ; al işte bir kez daha mecburcuyuz ’Hayat ! Sür rölans !

ALMILA ERDEM