Bazen öyle anlar vardır ki, hapsolmuşsundur akıp giden hayatın içinde. Başını her ne tarafa çevirirsen çevir değiştiremezsin olacakları…
Zaman, içinde öyle bir oyuncusundur ki bazen sen bile tanıyamazsın kendini bilmeden bambaşka biri olmuşsundur…
Kader ya da alın yazısı der geçeriz yaşadıklarımıza yaşayacaklarımıza, peki gerçekten bir kader midir yaşanan?
Hayal edilen onca güzel şey bir de hayatın bize sunduğu koca bir mutluluk, hayallerimizin kat ve kat üzerinde olan. Peki, çekilen acıya değer mi, kazanmak uğruna kaybettiklerimiz, kaybetmeyi göze aldıklarımız…
Bir gün bir şey olur aniden bıçak yarası gibi saplanır kanı durdurmaya yetemez insan bir başkasının yardımına ihtiyaç duyar. Neden kendi yaralarımızı tek başımıza sarmayı öğrenemedik ki, bir başkasına muhtaç olmak yerine…
Ve bazen her şey bomboş kalır. Düşünemez olursun ne aklın ne kalbin konuşmaya cesaret edebilir, o kadar çok yaralısındır ki kalbinin de sana “savaş” demeye gücü yoktur…
Her şey bitmiştir, zaman durmuş artık hep aynı günde ve aynı saatte takılı kalırsın. Ve bir anda vazgeçersin seni sen yapacak olan duygularından, her şeyi bir anda çöpe atmak işte o an tam sırasıdır. Artık özgürsün…