Biliyor musun? Yüreğim; prangalar vurulmuşçasına derin ve soğuk, gözlerinin arasıra manasızlaştığını görür gibiyim.Uzakta da olsa gözlerine bakabilmenin hazzı güzeldi. Seni; sevgi dolu damlalardan oluşturduğum büyük denizler,her gece sayamadığım yıldızlar kadar çok sevebilen ben,son bulmayan kaderimin peşi sıra gitsem de,biliyor musun?ben seni yine de seviyorum.Yalnızlığın kurşunları bedenime öyle çok acılar veriyor ki,acısı yüreğimde daimi kalan sonsuz bir sızı gibi.Yokluğunun yağmurlarında ıslanmak,varlığının soğuğuna maruz kalmak,direnmek için kadehler ardına sığınıp kalmak, tamamen küsmek dünyayla, büsbütün anlamsızlığın içinde kaybolmak demekse seni sevmek; ben anlamsızlığın sahillerinde anlamsızlığı sayıyorum.Anlamsızlıklar bedenime çarpıp köpürüp geri dönüyor ve ardısıra kesilmeyen bir yığın köpükler bedenimde.Elimden başka ne gelebilir ki gözlerinde öldüğüm!!! Ben bu koca okyanusta bir yağmur damlasıysam,buharlaştıkça birgün sana damlamayı bekleyen bir yağmur damlası olmak var şu dünyada.Ve biliyor musun? ben seni yine de seviyorum.Oof.Of sevdiğim.... Günden güne sana yanıyor,sana eriyorum.Artık mecalim kalmadı be gülüm.Yokluğunda ölüyorum.Sen gönül tahtımın anlamsızlıklar prensesi, al! al da tac et yüreğimi. Sen de... Sen de düşersin gönül tahtından mevsimi geldiğinde.Gözlerin kurşun olsa da yüreğime,sözlerin urgan olsa da boynuma,ellerin dünyamdaki ışığı söndürüp bir çelme taksa da hayat yolunda, biliyor musun? ben seni yine de seviyorum.Yokluğunun mevsimini yaşıyorum.Ne aylardan, ne yıllardan haberim var.Sigaramın dumanından bulutlar, gözyaşlarımla yağmur yapıyorum.Kimi zaman ellerim, kimi zamansa sesim titrek oluyor bitmeyen saatlerde.Kimi zamansa hayata vedaya sataşırken buluyorum kendimi vakitsiz akşamlarda.Ne yaptığımı bilmediğim saatlerin sonunda sabah oluyor hep ufukta, tan yerine şahit oluyorum.Ve güne başlarken haykırıyorum hep; SENİ SEVİYORUM!