’’Ellerim hep boş geziyorum çünkü şans hiçbir zaman benden yana olmadı.Onunla bir keresinde çay içmiştik,çok sıcak bi günde.Yan yana oturduk masada,yasladık sırtımızı duvara.Duvar bize sarıldı.Yandan bakıldığında çok güzeldi,zaten herzaman güzel.Eğer karşılıklı bir masada otursaydık gözlerimizin içine bakardık belki durmadan.Kaçırırdık gizli bir şey saklar gibi.Belki bir utancı,içimizde.Ama yanyanaydık.Sadece ara sıra göz göze gelebiliyorduk.Yani birbirimizden bir şey saklamak için hiçbir sebep yoktu.Onun tüm güzelliğini görebiliyordum.Yüzündeki lekeleri,sararmış dişlerini,kirpiklerini,yüzünün ortasına bırakılmış enkazı.Hep gülüyordu ve çok güzel gülüyordu.Bende kendime güldüm.Aynı şekeri paylaştık belki çok şeyleri de paylaşırdık.O uzun,ben kısaydım.Saçlarım da uzundu.Yürüdüğümüz yol uzundu,gitmediğimiz yerler uzak.Sesine astım kendimi orda bir cocuk gibi sallandım.Ölü bir çocuk gibi.Köprüden geçerken bir şeyler söylüyordu,içime dokundu.Belki bir türkü,şarkı mıdır bilmiyorum,güzel olduğunu hatırlıyorum sadece.Tıraşlı mıydı,hatırlamıyorum.Mutlu muydu? Bilmiyorum.Saçlarımı kestim şimdi,rüzgar onun kollarına çarpmıştı çünkü.Birlikte yürüdük,yol biraz uzundu,insanlar telaşlıydı.Herkes kalabalık.Benim tek telaşım oydu.Yürüdüğümüz yol hep uzasın istedim.Sonra o yolu ben yalnız yürüdüm,yol hiç bitmiyordu,insanlar yine telaşlıydı,o yoktu.Gittiğimiz mekanın etrafında iş makinaları vardı.İşte dedim,insanın yaşadıkları böyle kolayca gidiyor,yıkıyor birileri bazı şeyleri.Göremedim oturduğumuz yeri.Vedalaştığımızda bize gülümseyen çocuğu da göremedim.İnsan nasıl bir daha gülemiyormuş onu da anladım.Hiç yalancı birine benzemiyordu,ama bana ’görüşürüz’ dedi.İnanmadım tabii..Sonra,her şey geçti.Aslında hiçbir şey geçemedi benden.Kış geldi,bahar geldi,yağmurlar yağdı.Ben hep Zeki Müren dinledim.’Elbet Bir Gün Buluşacağız’ dedim,o beni hiçbir zaman duymadı.’’