Bütün sahnelerde aynı oyunu oynuyor oyuncular.

Yönetmenler hep aynı şeyi yazıyorlar. İnsanlar aynı dünyada ayrı rüyalarda kırıyorlar birbirlerini. Aşkları yırtıp atıyor şairler. Acı hükmediyor herkesin beynine. Kalplerinin ışıklarını söndürüyor insanlar.

Hırçınlaşıyorlar, kara bir leke sürülüyor alınyazısına aşk dedikleri şeyin. Ayrılıkların boynu bükülüyor ,yürünen yollar sarpa sarıyor, kıyılar aşınıyor, dalgalar birikiyor göz pınarlarında.

Şarkılar söylüyorum, şiirler yazıyorum deliler gibi. Günlüklerin canı cehenneme. Yalnızlığın burukluğunu paylaşıyorum onlarla. En sevdiğim şiirini okuyorum her gece Atilla İlhan’ın. Ayrılıkları ayırmıyorum sevdadan; hala sevgili kılıyorum yolculuklarını yalnız bitiren yürekleri.

Yorgunluklarım bir uykusuzluk haliyle bölünüyor, ağrılı ,sancılı bir gece yarısında pencereden gelen hafif bir tıkırtıyla uyanıyorum. Sıcak bir yuvaya sığınmak isteyen beyaz bir kedinin masumiyetiyle dağıtıyorum gecenin sükunetini.
Sadece seninle inatlaşıyorum, sadece sana sarıldığımda bütün acılarımı unutuyorum; aşk.
Sadece sana...


Nuray Kaçan- 16.03.2013