Bir zamanlar kalbimin küçük elleri vardı. Yumuk yumuktu içi sevgi dolu küçük elleri vardı kalbimin. Yürümeyi bilmeyen ayaklarım vardı. Basmaya çalıştıkça titrerdi dizlerim. Ve ağlayan gözlerim vardı, alınınca elimden bebeğim ağlardı. Şimdi zaman su gibi aktı ya hani. Kalbimin elleri gibi büyüdü yürüyemeyen ayaklarım. Annem küçükken düşerdim acıyan yerimi öperdin. Hemen geçerdi acısı, dinerdi ağrısı. Kalbim acıyor öpsene annem geçsin bu kalpteki ağrı.
Büyümek çok zormuş annem küçükken bana “sakın büyüme” derdin ya; Gerçekten de zormuş annem. Yüreğim yanarken alev alev gülen gözle bakmak zormuş annem. Canım yanıyor öpsene geçsin annem. Yüreğim kanıyor öpsene geçsin annem.
Bilirsin beni yarı deli dolu yarı duygusal ama hep aynı. Bilirsin beni her sabah baktığımda aynaya “bu gün çok güzel olacak” dediğimi. Sen iyi bilirsin beni annem ,beni iyi bilirsin sen. Şimdilerde zaman su gibi akarken ne var ne yok peşine katıyor annem.
Sevmek ne zormuş annem … hayata tutunmak sevdiğini sevgini korumak ne zormuş annem. Zamana karşı korumak… meğerse büyümek ne zormuş annem…

Zuhal ÜREN