Her şeyden arınmış gibi hissediyordum. Bütün duygularımdan, çevremdeki sahte kişiliklerden, üzüntülerimden, pişmanlıklarımdan… Hepsinden arınmıştım. Yeni doğmuş gibiydim adeta. Nasıl olduğunu anlamamıştım ilk önce. Düşünmüştüm, nasıl olur da o kadar acı çektiğim, uğruna gözyaşlarımı akıttığım şeylerden bi gecede arınmıştım? Hiç bitmeyecek dediğim acılar nasıl oluyor da bi gecede siliniveriyordu. Çok sonra fark ettim, kurtulmak istemiştim onlardan artık. Ben istediğim için, çok istediğim için kurtulmuştum acılarımdan, pişmanlıklarımdan. Kendim istediğim için yeniden doğmuş gibiydim. Mutlu muydum peki? Kısmen. Benim için çok değerli olan kişiler bırakmıştı beni, teker teker yok olmuştu hepsi. Bir gece ,sessizce fısıldıyordu kulağıma “Kaybettiklerine üzülme, yarın sabah kaybettiklerinin daha fazlasını kazanmış olarak uyanacaksın. Ve iyi ki zamanında doğru kararlar alıp kaybetmişim diyeceksin. ”