Merhaba,

Özledim bugün yine, onun için yazıyorum. Artık eskisi gibi çekinmiyorum özlediğimi söylemekten ve titremiyor elim, titremiyor nefesim. Bu senin için pekte bir şey ifade etmiyor biliyorum. Bunu bilmek ne büyük bir acı veriyor bana. Sevdiğin insanın bir başkasını sevmesi. Düşünsene... İşte ben tam olarak bunu yaşıyorum. Aslında sevebilirsin beni, bunu daha önce yaptın. Bir kez daha yapabilirsin, sevebilirsin. Beklemek sandığın kadar yormuyor beni. Sadece gelmeyeceğini bilmek yakıyor canımı, o kadar. Hani bekle dersen beklerim. Başkası olamaz. Hani derler ya " İlerde bunları hatırlayınca güleceksin. " zannetmiyorum. Gerçekten, düşünsene sen onca zaman bekle, acı çek ağla ve geriye dönüp baktığında harcanılan acıya, göz yaşlarına, umutlarına, aşkına gül. Ben bunu yapamam.

Peki ya sen? Hani bana "Sen böyle acı çekiyorsun bensiz." yazdığında gerçekten düşünüyor muydun beni? O kadar çok soru işareti var ki kafamda ve o kadar düşünceliyim ki son zamanlarda. Şöyle bir dönüp bakıyorum geçmişe parmak izlerin var her yerde. Geçmedi. Kokundan tanırım ben seni, hiç bilmediğim o kokundan...

Sen daha gelmeden gitmeyi başardın. Ne diyebilirim ki gidişine. Aslında sorun şu seni seven insanı sevmiyorsun ve sevenin ahı buluyor seni. Kimi bu kadar üzdüm ben bilmiyorum. Ben seni istiyorum sadece sen, hep sen, tek sen... Bilmiyorum. Kaç ay, kaç yıl geçerse geçsin. Unutulmayacak bu bende ki sen. Hep aynı kalmayacak belkide. Mesela iki ay sonra daha az özlerim seni bir sonra ki iki ay sonra daha az özlerim. Bu böyle gider ama özlerim. Yerin değişir mi. Sanmıyorum. Gelen gideni aratır derler...

Seni unutmaya kalktığım gün tekrar geleceksin. Bunu hep yaptın yine yapacaksın, yapma. Artık yoruldum, gelmemen den, beklemekten, sevmekten, aşktan... Kısacık ömrümde uzun sevdim seni. Ömürlük sevdim. Özledim.


Hoşça kal...


28.04.2012


Hilal Özcimbit