Ben bir Müslüman çocuğuyum

Kur’an meclislerinde büyüdüm ben...
Annem var benim, her derdime derman; şefkatli, sevgi dolu, her sıkıntımda yanımda, sırdaşım, gönüldaşım, haliyle örnek olan, ilim meraklısı, bir dakikasını bile boşa harcamayan, mis gibi çorbalar pişiren, sıcacık yatağımdan kalktığımda hazır bulduğum sevgi dolu kahvaltılar, gece uyurken yanağıma konan muhabbet buseleri olan …

Başında beyaz nur başörtüsü, elinde Kur’an-ı ve tespihiyle, dilinde zikriyle, nur doludur annem…
Nezih arkadaşları var annemin. Seçicidir gittiği meclisleri; ya sohbettir, ya Kur’an meclisi, ya zikir halkası, ya akraba ziyareti, ya bir dost sofrası, ya da anne babasının gönlünü almaktır muradı… O ne kimseyi incitir, ne de incinir. Affı kendisine ilke edinmiştir. Şimdi ki anneler gibi dizilerde vakit kaybetmez. Kumanda tutmak yerine ellerimin sıcaklığını hissetmeyi tercih eder. Evlilik programları yerine gözlerimin içine bakmayı, sevgisiyle ruhumu doyurmayı tercih eder.
Zamanını çok dikkatli harcar. Boş vakitlerinde gençliğinden kazaya kalmış namazlarını eda eder. Vazifelerini elinden geldiğince aksatmamayı ister. Her an Ahiret kapısı açılır beklentisiyle, rikkatlidir annem…

Babam vardır benim. Hani derler ya ’’ adam gibi adamdır’’. Gündüz rızkımız için alın teri döker. Sırtımı dayadığım biricik babamdır O. Akşamları TV bağımlısı değildir. Muhabbet sofrası tertip eder. Bizleri etrafına toplar. Gün boyu neler yaptığımızı anlattırır bir bir…
Her gün akşamı iple çekeriz biz. Bir bakarım Kur’an okur, bir bakarım elindedir tespihi. Bel fıtığı, bacak ağrısı, nasırlaşmış ayakları O’nu yıldırmaz. Bizim gözlerimizdeki mutluluk pırıltısı O’na en güzel hediyedir Mevlamızdan…

Hafta sonları büyük alışveriş mekânları değildir gezdiğimiz yerler. Ya bir akrabamızı, ya bir aile dostunu, ya bir Allah dostunu ya da bir türbedir, ziyaretlerimiz… Ya da evimize aldığımız misafirlerdir, bizim tatil mutluluğumuz… Anneannem, Babaannem ve dedemler huzurevinde değildir bizim…Evimizin bir kanepesi her zaman onlar için ayrılmıştır. Şeyh Edebali’nin sözünü hatırlatır babam hep: ’Bereket büyüklerle beraberdir.’ Büyüklerini ihmal edenlerin hem dünya, hem de ahirette iflas edeceğini anlatır devamlı…

En çok da babamın ve annemin gözlerinde ki ışığı severim ben. Onların gözlerine bakınca yüreklerinde ki gül bahçelerini seyrederim. Kulağıma tatlı bir esinti gelir. Bazen ne anlattıklarını anlamam ama bildiğim bir şey varsa oda sevgiye acıkmadığımdır. Bizim evimizin en büyük zenginliği sevgidir. Biz uyuşturucu, alkol bilmeyiz. Sigara ve alkolün kötü kokusu evimize uğramaz. Bizim evimiz cennet kokar, sevgi kokar, alın teri kokar, çorba kokar, kek kokar,portakal kabuğu kokar,poğaça kokar…

Müslüman çocuğuyum ben. Allah’ı, Peygamber’i, Vatanı, anne -babayı , kardeş sevgisini, Kur’an-ı, Namazı, orucu, sohbeti, hak yememeyi, yalan söylememeyi, hırsızlık yapmamayı,vefayı, sözünde durmayı, kitap okumayı, ilme düşkünlüğü ve daha nice güzellikleri ben anne ve babamdan öğrendim.

Annem ve babam bazen tartışırlar ama hiç boşanmayı düşünmezler. Onlar evlilikteki tartışmalara şöyle diyorlar:
‘’Yuvamız gemiymiş, eğer gemi sağlam olursa fırtına ve dalgalarda batmazmış.’’

Daha evlenirken ikisi de Allah’a dindar eş için dua etmişler. ’Bereketini ve huzurunu yıllardır görüyoruz,’ diyorlar. Bizim sevgimiz eksilmiyor daha da çoğalıyor, diyorlar. Her evlilik yıldönümünde çıtayı, daha yukarı yıllara takıyorlarmış.
Yuvalarını menfaate bağlı temellere kurmamışlar, ümmet-i Muhammede hayırlı nesil bırakmak, vatana, millete faydalı bireyler yetiştirmekmiş niyetleri… Hepsinden önce de Allah rızasıymış yuvalarının temeli ve hizmetlerindeki sırları…


Mihrican Ulupınar
12.03.2013
21:12