Unutulmuş boşluksun sanki. Unutulduğunda ortaya çıkan o boşluğu yokluğun bile dolduramaz. Bu yüzden unutmak korkunç!
Ben miyim yanlış yerden bakan yoksa sen misin yanlış yerde duran? Anlaşılmazlığın ortasına kurmuşsun köşkünü. Gelsem mi...?
Yalnız mısın? Sevenlerin ya da sevmeyenlerin var mı yanında? Kaç kişinin yaşamı sana bağlı? Kaç kişinin mutluluğu...
Hayat eksi ben eşittir sen. Ne varsa mutlulukla ilgili köşküne hapsetmişsin. Birazcık şefkat de mi istemezsin? O kadar mı sevdin gururunu?
Neyle mutlusun, neyle mutsuz?
Kendime bir gün masumiyetini, diğer gün yalanlarını savunuyorum ve her seferinde kaybeden ben oluyorum!
Senin yüzünden kaç insan birbirine küstü, kaçı ağladı...? Kaçı tek bir kelimeni hayat felsefesi edindi, kaçı gözlerini yaşama gayesi...?
Bir merhaban için gökyüzüne yıldız serenler de var, "Bugün ben olayım onun gözlerine bakabilen..." diyenler de...
Birkaç kişi şu an Tanrı’’ya içinde senin adın geçen cümlelerle yalvarırken ben senin için anlamımın anlamsızlık olduğunu fark ediyorum.
Görmen için bakman gerek. Bakman için de aya çıkıp el sallamam mı?
Peki senden o kadar uzakta hayat var mı?