Kütüphanemi gömdüm. Birkaç mısra fazla geldi bu gün ve ekstrem benzeşmeler taşıdım; ’ense kökü her zaman değerlidir.’

Şey tan vaktindeydi. Doğuyordu, doğurganlığını hiç yitirmiyordu caderler. Üretim mekanizması bir şey değiştirmeyecek kadar sıfırgandı. Gördüm. Göz kapaklarını gökyüzüne küstüren bir ıslaklıktı ölüm. Son ısırığını aldığı elma, masanın öbür ucunda yüzü gibi soluyordu. Solan bir ömür, bitmişti artık her şey. Şey tan vaktindeydi, ancak görmek gerekmiyordu.

Ünlü harfleri çektin mi, geriye pek bir manası kalmıyordu diğerlerinin.

Kitabın arasındaki önceye dair bir söz:

-’’...


’Bir kadının en çok sevdiği şey, fedakarlık yapmaktır!’ diye saçmasapan bir cümle yazdı. Sayfanın yarısının dolduğunu düşündü. Daha başka ne yazabilirdi ki zaten? Bir kadının fedakarlığını anlatmak kolay mıydı?’’

...

Şarkı çok yakınım dedi. Dedeler daha eski oldukları için değil, daha çok gördükleri için değerlidirler.

dedi ve uygarlaştı çok mutmain olamayan entel sinifi.

...

Çok masallarım ve çok cümlelerim var. Ama nadasa bırakıyorum ve siyah kurtçukların tadına bakıyorum dişlerimin arasında. Fareler kavalcı, mızıkacı karga!

Gerçek miydi acaba? Şimdi şu gerçek mi?

Kalemim, mürekkebimi döken çılgın. Boşa harcıyorum her şeyi. Bomboş geçen ömrüme, kendim için ayrıcalık tanıyorum. Sen diyorum. Sen diye seslenirken, susuyorum. Sen, aslında beni ifade eden en büyük üç harfli kelime. Başka bir şey; olamaz, olmamalı. Kendimi sevmeden, başkasını sevmemeliyim. Ben, senim; sen de ben. Bunu bana hatırlatan İstanbul! Eminönü daha çok martıya kucak açıyor bu gece. Islak çoraplarıyla bir kadın olmalıyım. Ellerimden bir kitap düşüyor, şiir kitabı olmalı. / Or. kitapları artık yatağına sokmuyor. Onu aldatmak istemiyorum diyor. Or., gittikçe morarıyor. Övünç temalı bir mektup olmalıydı bu.

Ayağım üşüyor. Ellerime uzanamıyorum. Ne a’dan vazgeçebiliyorum, ne de e’ye varabiliyorum.

Daha çok görmeliyim Or. ve ’e’ için yakın zamanda yanına geleceğim.

Biraz bekleyebilir misin ’e’?