Yıldızları görüp, dilek tutmayı unutan çocuk için,

En masum insanın bir ölü olabileceğini iddia ediyordu birisi ve bize çocuk doğurmayı yasakladı öteki. Şimdi benim rahmin ağrıyor, gözlerimden fışkırıyor küçük çocuklar hayata. Hiçbiri nefes almayı beceremiyor o çocukların. Ve bu dünyadan uzak durmayı tavsiye etti annem. Yapamam, hala gözyaşlarımı tutamıyorken.

Bir gece yaşadık sadece. Elimde kırmızı kutu, içinde sarı bir kurbağa vardı. Kutudan çıkıp rengini verince ölecekti biliyordum ama o yıldızlı gecede ilk kez bir kurbağayı öpmek istiyordum. Kutu açılınca kurbağa öldü. Gözlerimdeki çocukların hevesini gömdüm kalbime. Dudaklarımla şımarık huysuz duruşum kaldı, hayatta en çok ölmeyi istiyordum hala.

Şimdi doğurduğum çocuklar tırnak aralarında toprakla geliyorlar dünyaya. Ne erken başladılar hayatla ebecilik oynamaya. Hepsi için beyaz ellerimle küçük kırmızı kutular yapmaya çalışıyorum ama toprak benden hızlı davranıyor, her şey eksik kalıyor, eksik kalmaya devam ediyor.