Gurbet ne zormuş, bilmek başka, yaşamak başka. Gerçi uzun yıllar gurbeti yaşamadım ama 1 yıllık gurbet, benim için gerekli tecrübeyi sağladı. Biliyordum gurbetin zor olduğunu, yaşayınca anladım daha da zor olduğunu. Ne zormuş be gurbet, ne zormuş be ayrılık..!

İstanbul, benim ilk gurbetim, yüreğim kıpır kıpırdı oraya ilk gittiğimde. Ama gel gör ki, babamla kardeşim beni Aziz Mahmut Hüdayi Kız Kur’an Kursu’na bıraktıktan sonra gurbet ve ayrılık acısı saplanmıştı yüreğime, bir ok gibi.

Eğer kişinin belli bir hedefi varsa gurbet onu etkilememeli, yoksa hedefi yarım kalır ve yarım kalan iş başlanmamış iş, demektir.

Ben düşünürdüm ki, ailemden uzun süre ayrılsam kolay kolay onları aramam. Ama hiçte öyle olmadı. İlk haftalar çok zor geçti, sonra insan alışıyor işte. Koskoca bir şehirde yapayalnızsınız, tanıdık hiç kimse yok. Evet, İstanbul’da babamla kardeşim Ömer beni kursa koyunca yaşadım bu duyguların ne kadar da zor olduğunu, ilk defa yaşıyordum. Gurbet neymiş be, insan için hayat yolculuğunda, insanın olgunlaşması için güzel bir fırsattır, insanı her türlü zorluğa hazırlıyor, her şeyi öğretiyor, dayanışma gibi.

Annem gil ile mutlaka her hafta görüşürdüm, Cuma gününden tut, Pazar gününe kadar. Onlara ulaşamayıncada özellikle de anneme; sana neden ulaşamıyorum, diye, hayıflanırdım ona. Ailemle uzun süre görüşmem, diyen ben her hafta Cuma, Cumartesi, Pazar onlarla görüşüyordum. Görüyorsunuz değil mi? Gurbet insana yapmam, dediği şeyleri yaptırıyor.

Gurbet size, sevdiklerinizin değerini öğretir, hayatı öğretir, hayatta kendi kanatlarınızla uçmayı öğretir, sevdiklerinizle birlikte olmanın mutluluğunu öğretir. Hayata karşı daha bir olgun olursunuz. Ama her şeyden önce gurbet size hayata karşı tutunmayı öğretir.

Yaşamak lazım gurbeti, her ne kadar zor olsa bile. Ama gurbete dayanamayanları da zorlamamak lazım. Çünkü her insan gurbeti kaldıramaz, gurbet bu kadar zor işte..!

SÜNDÜS KOÇ - DENİZLİ KARAHAYIT
16.06.2012 – CUMARTESİ