Geçenlerde bir arkadaşımın imza günü vardı Bornovada. Pazar günüydü, severek koşa koşa gittim.Akşama doğru metro ile dönmek istedim Mavişehire.İzmir için çok kolaylık oldu metro. Öyle otobüs duraklarında beklemek yok yağmurlu havalarda. “Geldi gelmedi” düşünmek yok,”ıslandım ıslanmadım” demek yok.Çünkü otobüs durakları kalabalıkların tümünü barındıramıyor yağmurlu havalarda. Ama metro istasyonları öyle güzel ki rahat ve ferah. Hele son zamanlarda iyice sever oldum. O günden sonra daha da hoşuma gitmeye başladı.Artık her yere metro ile gitmeyi alışkanlık haline getirmeye başladım. Bir de fazla beklemekte yok. Çok sık geliyor trenler ve doluyor artık, ilk günlerdeki gibi tenha da değil. İzmirli metronun güzelliğini anladı sanıyorum ve de sevdi.
Bizim insanımıza bir şeyler oluyor son zamanlarda.Sanki bazı manevi değerlerimizi kaybediyoruz gibi ve bu durum da beni çok üzüyor.Neden mi? Bakın anlatayım.
Ogün dönerken çok kalabalıktı metro.İğne atsanız yere düşmeyecek cinsinden,eskilerin söyledikleri gibi. Ancak herkes ayakta, bir tek oturma yeri boş yok. Ama bir hanım efendi başında gayet güzel moda, eşarpla turban arası bağlanmış örtüsü,Üzerinde gayet yeni ve temiz bir kabanı, kabanının altında güzel ve yeni bir elbisesi, ayaklarında gayet güzel çizmeler. Belli ki kültürü de yerinde,biraz mürekkep yalamış gibilerden. Yanındaki koltukta da üç dört yaşlarında çocuğu.Çocuk annesinin dizine başını koymuş arada bir gözlerini açıp kapatıyor sanki uyuyormuş da sarsıntıdan uyanıyormuş gibi.Kadın başını koltuğun başlığı ile pencerenin kenarına dayamış sanki uyuyor gibi gözleri hep kapalı. Ben biraz gözlemci sayarım kendimi, gözlemek geçti içimden,biraz sonra anladım ki kadın uyumuyor uyuyor numarası yapıyor. Sanırım insanlar rahatsız etmesin diye. Ama benim gibi başka dikkatli insanlarda var demek ki. Kadının koluna dokunan bir orta yaşlı bey
“Hanım çocuğu kucağınıza alsanız da bakın yanımızda ki bu insanlar hastalarını oturtsalar.”
Gerçekten yanlarında hasta dedikleri elli elli beş yaşlarındaki kadının yüzü sapsarı belli ki gerçekten hasta yada ameliyattan yeni çıkmış gibi, yorgun ve de solgun. Ama oturmakta olan kadın kızgınca sına yüzünü buruşturup, sert sert bakarak.
“ Niye rahatsız ediyorsunuz uykumu böldünüz utanmıyor musunuz” dedi
İnsanlar yine sıkılarak alçak sesle
“Hastamız ameliyatlı halsizde çocuğun yerine oturtsak diye düşündük” dediler.
“Olmaz” dedi kadın “çocuğum küçük uykusunu bölemem”
Hasta sahipleri sustular. Bir başkası
“Ayıp oluyor ama” dedi “bakın bu insanın hasta olduğu yüzünden belli”
“Beni ilgilendirmez taksiyle götürseydiler” dedi kadın suratını astı döndürdü kafasını.
İnanır mısınız donduk kaldık.Bu nasıl düşüncedir? Bu nasıl İnsanlık anlayışıdır? Biz manevi değerlerimizi yitiriyor muyuz yoksa? diye düşünmemek insanın elinden gelmiyor.”Biz böyle duyarsız bir toplum olmaya mı başladık yoksa.” Oysa ben bu yaşta bile pek çok hanıma, hamile kadına, yaşlıya, hatta öğrencilere bile yer veriyorum, öğrenciler sabahleyin erkenden kalkıp akşama kadar hem fikren hem de bedenen yoruluyorlar diye.
Hüsnü Sönmezer 06.mart.2013