Korktum…Seviyorum dersem gitmenden korktum.
“Korku başa beladır.”derler korkum başıma bela çıktı.Ben özlemimi,sevgimi dile getirmekte huzura kavuştum zannederken bir baktım ki ellerimde ellerin yok…
Oysa artık demlenmiş çay gibiydik.Ham bir tat yoktu,çayda suda birbirinin özü olmuştu.Yudumlandıkça doyumu farklıydı.Sende öyleydin. Candın, canandın,yarimdin…Kopartmazdım bu candan seni özümdün artık.Korkarak tutmuştum elini ya yarı yolda bırakırsa,ya beni kimsesiz bir çocuk gibi yapayalnız bırakıp ağlatırsa kırılırdım.Hırpalanırdım ve artık tutamazdım hiçbir eli…
Biliyordu böyle olacağımı bunları ona korkarak söylemiştim.Ama bilmeliydi hem yüreğine almak istiyordu,hayatına katmak istiyordu bilmeliydi.Tuttu elimi sıkıca bırakmayacam diyordu korkma olmayacak öyle bir şey…
Birdik,bütündük ve bizdik her şeyde ve artık güveniyordum.Kaybettiğim en değerli hissimi yeniden hissediyordum.
...
Anlam veremedim.Ellerim ellerindeyken niye başka eli tutmak istemişti.Niye kimsesiz bir çocuk gibi ağlayıp,hırpalanacağımı bile bile üzmüştü beni…Gözlerimin içine bakıyordu,onu hiç böyle görmemiştim.Bakıpta doyamadığım ama bakarken utanıp kaçtığım gözleri kanıyorum diyordu bana…
Bu halini görünce onu ne kadar çok sevdiğimi daha çok anladım. Sırtımdan yediğim darbenin ağrısını hissedemiyordum.Kızamıyordum,kanıyorum diyen beyazını kan bürümüş ıslak gözleri içime sel akıttı.
Ama… Yarım kaldı her şey,biz yarım kaldık ve bilmiyorum niye yaptı...