Kürsüde oturan genç hakimi gözüm bir yerden ısırıyor. Duruşma salonu kalabalık. Tam seçemiyorum, gözlerim kapanıyor. Üzerimde bir ağırlık. Uykum var hissediyorum. Ne zaman geldik, ne işim var burada hiçbir fikrim yok.

Hakimin buz gibi sesiyle toparlanıyorum
-Karar

O ne, sanık benmişim! Herkes ayağa kalkıyor.

-Sanığın, ebeveyni olduğu çocuklara uyguladığı sorumsuzca davranışlar; bütün isteklerin yerine getirilmesi, hataların kapatılması, sevgi kisvesi altında gösterilen düşüncesiz ödüllere, koşulsuz hak edişlere boğması ve bu sebeplerle geleceğin erişkinleri olacak bu çocukların, kendilerine yetemeyecek bireyler olmalarına sebep olması gerekçesiyle:
Ömür boyu vicdan azabına mahkum edilmesine karar verilmiştir.

Nefretle bakan gözler, bir müddet süzüp sırayla salonu terk ettiler. Kaldım tek başıma. İçimde bir sıkıntı. Birden tanıdım Hakimi. Çatık kaşlarından tanıdım. Nasıl da büyümüş küçük oğlum. Kurban olsun annesi.

Bir el dokundu sırtıma. “Hadi kalk” diyor, sarsıyor. “Tamam” diyorum. “Kalkacağım, az daha bekle!”

-Anne! Acıktım.

Uyanıyorum.

Şule TEK