Evet şımarık ve bencilim!
Durmadan kendi müziğimi dinlerim. Her yeni güne yeni isteklerle başlarım. Sonra başka acı ezgiler duyarım derinlerde... Müziğimin sesini daha da açarım.

Sonra sevdiklerimi alırım ruhun gemisine, bir garip yolculuğa çıkartırım bizi, uzaklara...

Acıyı kıs, neşeyi aç! Nasıl bakarsan oradan yak!
Dışarıda siren sesleri var duyuyorum, içim acıyor kısıyorum! Kalbim ağrıyor susuyorum!
O anlarda içime kış geliyor... Üşüyorum.
Böyle içimin ta içine...ne kadar kısarsan kıs... tabiatı kara kış...

Daha da açıyorum müziğin sesini, en çok kendi iç sesimi kısıyorum, sonra dünyanın bu ağır yaralı dış sesini...

Dans etmek istiyorum, evet bencilim şımarığım!
Aşık olmak için değil mi bu dünya?
Mutlu olmak için değil mi yoksa bu rüya?

Hayatın skalasından rengarenk fırçalar vuruyorum hüzünlerin üstüne... Baharı getirmek için çiçekleri suluyorum... Gelmiyor hemen... Geçte olsa gelse ben açarım kapıyı...Zaten gelse de çok kalmıyor...

Tüm sesleri bastıran sağanak bir yağmur geliyor dış sesten...
Doğa bizi küçümsüyor, haklı!
Doğa en güzel müziği açıyor bana, pencereyi açıp müziği kısıyorum...

Yağmur sesinin arasından cılız bir ses duyuyorum radyoda... O şarkı...
Life is life...life is life...
Neşe doluyor saksılarına, soluğum hızlanıyor sonra utanıyorum bu bencil neşemden... Bir çay gelse ısınsak... Yaz gelmese de olur... Yağmurun şiddeti hafifliyor...

Hayat bu diyor iç ses...
Life is life nanna nara na...