Evimizi taşıdıklarında en çok ben üzülmüştüm.Evin yeni sahipleri önce perdeleri değiştirmişlerdi.Geceleri perdeyi ürkekçe aralayıp dışarıyı seyrederdim.Bazen yağmur yağardı , sokağımıza kısa aralıklarda dizilmiş sokak lambalarının aydınlattığı yerleri karıncalar istila etmiş gibi olurdu.O zamanlar sadece seyrederdim.Çocuklara en yasak olan şeylerdendi yağmurda ıslanmak.Zamanla güzel ve çirkin kavramlarını hayat benim yerime biçimlendirdi.Bunun için çocukken bana neyin güzel geldiğini anımsamakta zorluk çekiyordum.Yağmuru izlemek , küçük dünyamda neden yaptığımı hala da anlayamadığım bir şeydi.En sevdiğim çocukluk arkadaşım öldüğünde de sabaha kadar yağmuru izlemiştim , perdeleri açıp.Karanlıkta yağmuru göremezsin.Dışarı çıktığında körsündür , sonsuz karanlıktan gelen darbelere nasıl tepki vereceğini şaşırırsın.Bir bahane uydurup yolumu eski evimizin önünden geçiriyordum.Küçük bir mersin ağacının gizlediği bankta tüm acemiliğimle öptüğüm kızı.Çocukluğumun anlık bir tebessümden fazlası etmeyen hatıralarını.Bazen tek ortak özelliğimizin aynı zamanda çocuk olmak olduğu insanları , yıllardır övündüğü erkekliği hayalindeki kadınları tavlamaya yetmeyen dostlarımı....
Perdeler , son sigarasının küllükte kendini tüketişini seyrederek tek bir nefes çekemeden ölen yaşlı ve yalnız bir adamdan bile hüzünlü geldi bunun için.
Perdeleri aralamak en makul hayal gücünü yeşertti içimde.
Artık seyretmiyordum.
Eskiden güzel gelen şeyler şimdi o kadar güzel gelmiyordu çünkü eskiden çirkin dedikleri , şu an anlattıkları kadar çirkin değildi.
istediklerine kolay sahip olmanın verdiği sahte seçicilikle mutlu etmeliydim kendimi.