Bir çocuk tanıdım bugün elindeki konfetiyi aşağı yukarı yarım saat havaya atıp sonra yakalamaya çalıştı.

Bunu niye mi anlatıyorum Can?

O konfetiyi tutana kadar onu kaybedecek korkusuyla gülümsemeye meyilli değildi belki…Sonrası mutluluktu sanırım…

Küçükken şarkı söylermişim, dans edermişim, insanların varlığı beni mutlu ederken şimdilerde bunları yalnız olunca yapıyorum.

Niye mi Can?

Şimdi kendi varlığımdan dahi endişe duyuyorum.

Ben ne mi istiyorum?

Yarım saat olmasa da sadece kısa bir süre sonsuz mutluluğu özde istiyorum.

Geri çekildim artık Can… Sana aşkı anlatmaya çalışırken ben her şeyden vazgeçmişim…Seni hala seviyor muyum?
Evet…
Bu olanlar sensizlikten değil bir türlü bozamadığın sessizlikten…
Gönlüm aklımın da, kendisinin de en iyi terapisti…

24/02/2013 23:10