Pencereye yaklaştı.Dışarıda lapa lapa yağan karı görünce içi içine sığmadı.Sevinçten ellerini çırpmaya başladı.Hem öyle alkışlıyordu ki avuç içlerinin kızarmış olduğunu bile farketmedi!

Odasında ders çalışmakta olan ablası ne olduğunu anlayama çalışmak için yanına geldi.

__Ne oluyor Ayşe? Deminden beri neyi alkışlayıp duruyorsun?

__Koş abla koş! baksana dışarıya , kar nasıl güzel yağıyor hemde lapa lapa!

Ablası cama yaklaştı,dışarı baktı ve karın gerçektende harika yağdığını gördü.

__Haklısın Ayşe , süper yağıyor, üstelik kaç yıldır böyle lapa lapa da yağmamıştı

Onlar bunları konuşurken kar hızını daha da arttırmış ve her yeri kaplamıştı bile!.Dışarıda manzara o kadar güzeldi ki ikisininde sevinci gözlerinden okunuyordu.Hele kaymak için çıkan çocukları görünce Ayşe yerinde duramadı

__Haydi abla bizde çıkalım, kartopu oynarız dedi.

Ablası ödevi olmasına rağmen o da bu güzellik karşısında duramadı ve giyinip dışarı çıktılar.Koca koca kartopu yapıp birbirlerine atan çocukların arasına karışıp oynamaya
başladılar.Oyun öyle eğlenceliydi ki kaymakta olan diğer çocuklarda onlara katıldılar.
Şimdi daha kalabalık olmuşlardı.Ayşe’nin ablası bir öneride bulundu

__İki gruba ayrılalım isterseniz.Kartoplarıyla birbirimizi vuralım , kim yere düşerse o oyun dışı kalsın ve böylece hangi grup düşmeden daha fazla kalırsa oyunu kazansın dedi.

Bu fikir hepsininde hoşuna gitti.İki gruba ayrıldılar. Ablası diğer gruba geçti ve şimdi aralarında sıkı bir maç başladı.Ayşe’nin grubundan bir çocuk yere düştü ve oyun dışı kaldı.Maç öyle kızışmıştı kiartık karları ellerine alıp sıkı sıkı kartopu haline getirebilecek kadar bile beklemeden birbirlerine atıyorlardı Hepsi de çok eğleniyordu ve şimdi hepsinin de kafasında aynı düşünce vardı : ’’Keşke kar hergün böyle yağsa ve hergün oynayabilsek!’’


Kahkahaları havada uçuşuyordu.Hele karşı takımdan birini düşürmeye çalışırken ayağı kayıp kendi kendine düşenleri gördükçe daha da çok gülüyorlardı.İşte Ayşe’de düşürülen arkadaşının intikamını almak için kartopunu atarken birden ayağı kaydı ve az ileriye yere düştü . Çocuklar ona da gülmeye başladılar.Ayşe’ de kendine çok güldü hatta gülmekten sürekli dengesini kaybediyor bir türlü ayağa kalkamıyordu.Ayağa kalkmak için yerden destek alırken elinin bir şeye dokunduğunu hissetti.Küçük ve yumuşak bir şeydi bu.Ne olduğunu merak etti ve karla gömülü elinin destek aldığı yeri iyice açtı.
Gözlerine inanamıyordu!Küçük bir kuş yavrusu karların arasına gömülüp kalmıştı ve neredeyse donmak üzereydi.Bunu nasıl farkedememişlerdi? Ya görmeden üstüne basıp
öldürselerdi! İçi burkuldu.O bunları düşünürken olanlardan habersiz olan ablası ve arkadaşları hala oyuna devam ediyorlardı.

Ayşe ıslak olan eldivenlerini çıkardı ve minik kuşu eline aldı. O kadar çaresiz ve acizdi ki yavrucak! Soğuktan tir tir titriyordu.Hemen mantosunun fermuarını açtı ve onu ısınması için kazağının içine soktu.Arkadaşlarının yanına geldi , durumu anlattı.Hepsi de merak ve üzüntü içinde Ayşe’nin kazağının içine sakladığı yavru kuşa baktılar.

___Hemen eve gidelim Ayşe dedi ablası.Yoksa ölecek bu yavru kuş!

Oyunu yarım bırakıp evlerine geldiler. Ayşe koynunda baygın yatan yavru kuşu çıkarıp ablasının ısıttığı beze sardı.Zavvalıcık sıcağın etkisiyle biraz kendine gelir gibi oldu. Hala yaşadığını görünce ikisi de çok sevindi.Ayşe sıcak bezin içinde duran kuşu bütün gün elinden hiç. bırakmadı.Yavru kuş akşama doğru daha da iyiceydi.Hatta bir ara ’ cik’ diye minicik bir ses bile çıkarabildi.Heyecan ve merakla durumunu gözleyen ablasıyla beraber
yavru kuşun çıkardığı ses onları daha çok mutlu etti.Ablası mutfağa koştu.Küçük bir kap buldu , içine ısıttığı sütten biraz doldurdu.Ecza dolabından bulduğu temiz ve kullanılmamış bir şırınga aldı. Isıttığı sütü şırıngayla çekti ve doldurdu.Ayşe’nin kucağında tuttuğu yavru kuşun ağzına bu şırıngayla minik damlalarla süt verdi. Yavru kuş o kadar açtı ki ağzına akıtılan sütü tereddütsüz içiyordu.İçtikçe de iyileşiyordu ve artık gözlerini de açabilmişti nihayet! Ayşe ve ablasının bir hayat kurtarabilme mutluluğu görülmeye değerdi

__Zavvalıcık nihayet iyileşebildi dedi Ayşe.

__Evet , çok şükür gözlerini de açabildi dedi ablası.Annesi nerededir acaba? Şimdi ne kadar merak ediyordur yavrusunu değil mi?

__Etmez olur mu hiç?Kar hızlanınca rüzgarın etkisiyle bu yavrucak savrulmuş ve annesini kaybetmiş olmalı

__ Bence de böyle kaybolmuştur bu yavru kuş dedi ablası ve ekledi

Kış çok güzel, kar yağınca biz insanlar seviniyoruz, oyun oynayabildiğimiz için mutlu oluyoruz ama hayvanlar için bu böyle olmuyor bak! Hayat onlar için ne kadar zor hale geliyor.Biz bu yavru kuşu donmaktan kurtardık ama kimbilir şu anda dışarda yardıma muhtaç daha kaç hayvan vardır .Yazık ! Allah yardımcıları olsun..

Ayşe, ablası bunları anlatırken yardıma muhtaç olan tüm hayvanlar gözünün önünden geçirdi ve ablasına hak verdi.

Şimdi , karı ilk gördüğü andaki sevinciyle dışarıda çaresiz kalan hayvaların üzüntüsü arasında kalmıştı.....


NAZAN KALCI