Sırra kadem basmış duygularımla yürüyorum kırık sokak lambalı mahallemde. Her adımda yine seni arıyorum. Kahroluşlarım ismin duymamla büyüyor her an. Sen varsınya içimde nefes almak bile acıtıyor canımım. Benimki bir hayale delice sarılmak, çok uzaktaki bir masala dokunmak düşlerimde. Bu sayfalar bile kahırlı bir bakış atıyor bana. Her kelime kendi efkarını üflüyor yüzüme.
Bugün son kalan umut kırıklarını döktüm cebimden ve selam verdim buharlı aynalara. O an karşılaştım bıraktığın eserle. Çaresizliğin ummanlara meydan okuyan yüreğimi, ıslak kirpiklerimi gördüm buruk bakışlı gözlerimle.
Dünya sevgiyle döner derler. Öyleyse yaşadığım yer dünya değil başka bir yer. Dönmüyor o zaman yaşadığım evren, yıldızlar esirgiyor kendini gözlerimden, elini ayağını çekmiş tüm açık kapılar ay ışığı vurmaz olmuş yüzüme. Hayatımdan eksilmiş; tükenmiş hatta o "aşk" kelimesi, eli kolu bağlı kalmış ümit dolu günlerin...
Özleyişlerim bir yastığa yüz sürüp, sen diye sarılmamdı. Senden kaçarken yine kendimi sende bulmamdı o korkularım. Kar taneleri düşüyor avuçlarıma. Beşımı dikmişim göge, dilimde binbir dua Tanrı’ya içimdeki seni alsın diye.
Küllenmeye yüz tutar mısın bir gün, alev toplarının yükseldiği kalbimde? Duman olup savrulur musun nazar boncuğu göklere? Nefes nefes verir miyim seni içimden? Silinirmisin yavaş yavaş düşlerimden? Unutulan şarkılar gibi yok olurmusun nota nota? ÖLÜNCE BEN...