güzel gözlerinde buldum ben huzuru.sen yokken canım öyle acırdı ki.sanki hiç gülmemişim gibi.
senin hayali,nin bile olmadıgı günlerdi.bir yaprak gibi oradan oraya savrulurdum ben.aklım gururumu da alıp köhne kentlerin soğuk akşamlarına gömülmüş gibiydi.hep telaşı olan şehirlerin hep korkulu gecelerine saklamıştım sevgimi.kalbim elimde bir buket gibi.al demişim. sev beni.
sevdi sanmışım.ona kalbimi uzattığım ellerimden çok tenime, ona geldiğim cansız ayaklarımdan çok bacaklarıma, gözlerimden çok göğüslerime takılı kalmış gözleri.ve ben senin her bakışını aşk sanmışım.
yüreğim yana yana yangın yerine, gözlerim göre göre vefasızlığını biçareye dönmüş meğer...
ağladığım akşamların iniltisi evime, haneme ve anneme iğneli fıçılar gibi eziyet edermiş meğer..
ey gören gözlerim, ey hisseden kalbim ve gördüğü, duyduğu, ve hissettiği her şeyi inkar edip, bir şeytandan melek, bir canidan cankurtaran yapan zavalli benliğim, zavallı sevgim...
ne vakitki sen geldin.sen o kocaman ellerinle ellerime dokundun, ne vakit gözlerimdeki korkuyu ve utancı gören gözlerin açtı kilitli sandık kalbimi.eyvah dedi tüm akşamlar.ve keşkeler sardı gözlerimden beyhude akan damlalaır.
ah ben.ah bu ben.eşşek kızım derdi babam.ben hiç aşık olmadım ki.bu yüzden bilemedim aşık olanla aşık olunanı.
sen ve o....
biri huzurm, biri pişmanlığım...
biri baharım biri hazanım
biri cennetim.biri cehennemim....
biri meleğim, biri şeytanım...
büyüdüm...bunu anladığım gün büyüdüm ben...