Cam gibidir insanın içi biraz ısındığı zaman buğulanır, ısı arttıkça damlalar oluşur yüzeyinde, akmaya başlar sonra yavaş yavaş, sessiz sessiz, şekilsizce…
Göründüğü gibi sanırsın aslında perdeler vardır önünde; hüzünleri, acıları, özlemleri gizleyen…
Bazen dayanamaz havanın değişimine ya çatlar, ya kırılır işte o zaman kalmaz inancı ne sevgiye, ne de hayata…
Ama unutmamak gerekir onu kaplayan, sapasağlam tutmaya çalışan çerçeveleri vardır. Belki bir dost, belki bir arkadaş, kardeş.
O pencereden bakmayı öğreneceksin Arkadaş! Her ne pahasına olursa olsun, görmeyi öğreneceksin işte orada gizlidir duyguları, yaşanmışlıkları.
Gerekirse çerçevesi olacaksın, gerekirse damlası…
Cam gibidir insanın içi silmesini öğreneceksin. Ya da perdesini açabilmeyi.
Kar tanesi gibi yapışacaksın ona, serinleteceksin, gidereceksin buğusunu, göreceksin bu sefer; ne hayata var buğuzu ne de sana, bunu başarabilmeyi öğreneceksin.
Hassas olduğunu bileceksin, bir darbeyle tuzla buz etmeyi değil, koruyarak ebediyetini sağlayacaksın.
Yormayacaksın Arkadaş, buğulandırmayacaksın, işte o zaman olursun önündeki solmayan çiçeği, kopamayan yüreği…