Zaman gerçekten büyük yardımcıydı gönlüme…

Kararsız kaldım kimi zaman yazıp yazmamak arasında oysa kendime süre tanıyınca dur! yazma diye bir ses beliriveriyor içimde. Bu defa aşığınım zaman…Sen beni korudun,kolladın. Sen beni kendime getirdin…

Bir şeyleri saymayı çok severim nedense özellikle kaldırım taşlarını.Hani kaldırımın kenarından yürürken insanı bir korku sarar acaba düşecek miyim?Can,ben seni tanıdıktan sonra düşe kalka ayakta durmayı öğrendim.çok kez düştüm o kaldırımın kenarından ama tekrar yürüdüm o yolda…Benim bildiğim sandım o bilinmezlikte…Çok kez ıslattım yürüdüğüm taşları,adım attığım her sokak başında bir hüzün vardır inadına güldüğüm yaşamımda…Oysa hayallerimde sen yapacaktın papatya tacımı…Ben seninle uzun bir yola yolculuk bileti kestirmiştim…Ne zaman ki korku tüneli başladı sen korkularına ekledin geçeceğimiz tüm korkusuz yolları…

Benden önce senin yaşanacak daha çok sevdan vardı oysa sen hep sona yazmıştın beni ve ben seni her şekilde kabul edecek tek insandım…Çünkü ben seni sadece nefes alırken sevdim…Ve ben seni hala deliler gibi özlüyorum…O küçük dediğin kız çocuğu sanırım hala büyümedi ve hala seni saklıyor içinde…

Elvedalı sözlerin yasakladı seni…

Ezberimdekileri bozamıyorum ben…


Gelme hiç gelme istersen ben severim seni her zaman ki gibi yanından geçerken kokunu almaya çalışırım…Bak ben kendimi böylede mutlu edebiliyorum…

Oysa sen evet sen korkunu tercih ettin…Bu defa bende korkuyorum yüreğimi yüreğin gibi karartacaksın diye… Umuda hüzün kattık sevdiğim her sokak başında…Köşeyi dönerken sen çıkarsın diye gülümsüyorum ama sen her zaman ki gibi yoksun…Aslında varla yok arasındasın…Belki de bilinmezlik de… Tutabileceğim kadar yakında ama anlaşılmaz bir uzaklıktasın…

Bu gece benden bu kadar…

Yalnızlığınla övünme Can…
03:32