Sabahın ilk ışıklarıyla gözümü açar açmaz ürperir içim karşımda gördüğüm olay karşısında.O korkuyla kafamı yorganın altına katar ve düşünürüm olayın mantıklı bir açıklaması vardır diye.Çünkü asılı olduğu halde hareket ediyor hatta çalışıyordur saniye şaşmadan gördüğüm şey.Aradan geçen kısacık zamanın etkisiyle olay biraz basitmiş gibi görünür.Birazcıkta uyku sersemliği sayesinde başımı dışarı çıkarırım ne olacaksa olsun düşüncesiyle.Gördüğüm şey uykumu tamamen kaçırır, yorgunluğumu giderir, tüketilmesi zor bir enerji verir.Çünkü zilin çalmasına 40 dakika vardır. Yol 1 saat sürdüğünden yetişmem imkansız yine de koştururum.Geç kalktım diye bir taraftan kendime kızar bir taraftan da yorganı tekmeleyerek sinirimi boşatmaya çalışırım.Yetiştirmek için koştur koştur işler birbirine karışır yemek yedikten sonra elimi yüzümü yıkadığım gibi.Güne kötü başlarım ta ki elimi yüzümü yıkayana dek.Geçerim musluğun başına ve bakarım aynada bulunan yapmacık insana.Ne yapsam benimle birlikte aynısını yapar,taklit eder beni.Adam olmasa da tebrik etmek lazım rolünü iyi yapıyor diye.Belli bir yerden sonra yeter desem de durmak bilmez deli etmeye çalışır beni.O sinirle yüzüne tükürür ve hafif bir irkilmeyle kendime gelirim o benim diye.Ardından yüzüme defalarca su serper ve gülerim kendime, düştüğüm durum karşısında.Kendimden ne kadar uzaklaşmaya çalışıp kaçsam da yine kendimi buluyorum.Bu nedenle kendimden nefret edercesine hoşlanıyorum.
(İBRAHİM HALİL HALAT)