Ben küçüktüm. "Yaramaz çocuksun sen." derlerdi. Doğru söylemişler. Büyüdüm de hiçbir şeye yaramadım.

Küçüktük ya bütün canları atardık büyümeye. Ne kadar can varsa elimizde, bir misket yuvarlar bir de can atardık geleceğe.

Sanki bok varmış gibi, tek dileğimizdi; "ah şu zaman bir geçse..."

Oysa sığınmıştık minik bir bebeğin altın künyesinde kazılı isimlere. Zaman bize daha küçükken üzülürdü. Büyümeyin! dercesine önümüze engel gibi görünürdü.

Haklı olduğunu büyüdük de anladık.

Verin bana çocukluğumu.

Sek sek oynadığımız karelerde unutulan hatıraları, çizgi filmleri, iki pencere arasına kurduğumuz kaleyi, gündüzlerin samimiyetini verin...

Mümkün mü? ... Bırakın bir an geçmişin ayak izlerinde emeklemecesine geriye adım atayım.

Evet bu mümkün mü?

Eğer mümkünse, 7 yaşımda ölmeyi dileyeceğim. En güzel kokusunu çektiğimiz hayatın en gözde zamanında. Dev bir dut ağacının dalında, bulutlara yakın bir yerde ölmeyi dileyeceğim.

Küçükken acımız yoktu da biz büyüdükçe mi yoksunlaştık, kırgınlaştık. Her yıl dönümünde biraz daha mı acizleşti hislerimiz.?

O çok merak ettiğimiz gökkuşağının kaynağında, bir avuç rengi ellerimde bulsam da, ben yine de ölmeyi dileyeceğim.

Ölmeyi ve çok yaşlı genç yaşımda bulutlara gömülmeyi...


Bahattin BERKDİNÇ