O, daha küçücük bir balıkken bile, diğer balıklardan farklı görürdü kendini...
Büyüdükçe, büsbütün arttı onda bu düşünce. Kendisinin, denizdeki en güzel balık olduğuna inanmaya başladı.
Pullarını daha da parlak göstermek için hep kıvrım kıvrım kıvrılırdı yüzerken.
Hele kuyruğunu sağa sola sallayışının, ona çok yakıştığını, bütün balıkların ona hayran olduğunu düşünürdü.
Bu denizdeki tüm balıklardan çok güzel olduğuna inanıyor ve hepsini çok değersiz buluyordu. Zaman zaman, arkadaşlık etmek istercesine yanına gelip beraber yüzmeye çalışan balıkları, kendi arkadaşlığına lâyık görmez ve süratle yanlarından uzaklaşırdı.
O bunların çok üstünde yaşamalıydı...
Buna karar verdikten sonra, hep denizin en yukarılarında, suyun yüzüne en yakın yerlerde yüzmeye başladı..
Şimdi güneşin ışıklarını biraz daha hissediyordu üzerinde ve pulları gümüş gibi parlıyordu yüzerken. Güneşin, onu çok daha güzel gösterdiğini anladı. Şimdi hep suyun dışını seyretmeye başlamıştı
Her gün, denizin, bu yüzeye en yakın yerlerine gidiyor, güneşi, kuşları seyrediyordu.

Fakat, artık denizin en üstlerinde olmak da yetmemeye başladı ona. O, bu denizlere değil, daha yükseklere layıktı. O da özgürce göklere yükselmeli, kuşlar gibi uçabilmeliydi.
Bu artık onda vazgeçilmez bir tutku halini almıştı. Sabah akşam, hep, sadece göklere yükselmeyi, kuşlar gibi uçmayı hayâl eder olmuştu.
Bıkmıştı bu denizden, göklerde uçmalıydı o, kuşlarla dostluklar kurmalıydı.
Bir gün, yine suyun çok üzerinde yüzüp bunları hayâl ederken, bir martının yıldırım gibi ona doğru geldiğini gördü... Heyecandan ve mutluluktan bayılacaktı neredeyse...
Nihayet, kendisine layık gördüğü biri, güzelliğini fark etmişti,hayâlleri gerçekleşiyordu işte... Gözlerini kapattı ve naz dolu bir rehavetle bıraktı kendini suyun üzerine...

Oysa balıklar hep içinde yaşadıkları denizi sevmeli ve mutluluğu onun güzellikleri içinde aramalılar... Göklere yükselmeyi, göklerde uçmayı düşlememeliler.
Çünki, balıklar, ancak, bir martının ağzındayken uçabilirler...
Martının rızkı olarak...

Ünal Beşkese