Sen hiç olmadığın zamanlarda da yüreğimle konuşuyordum...

İnsanın Yaradan hariç kendinden başka gerçek dostu yoktur.Anladım ki herşey menfaat.Sevgi,aşk,dostluk...

Bi kaç yıl önce düştüm insanların tuzağına...Pişman mıyım evet... Pişmanlığım benliğimi kemiriyor gün geçtikçe...

Güvenilir sandım ve güvenilir duygularımı güvenilmeyecek insanlığa anlattım.İsterdim seni içimde sevmeyi,yapamadım ama...Şimdi tüm insanlığın haberi var derdimden... Çok afedersinsen dert değildin... Öyle demiştin ya korkusuz yüreğe...Kendini öyle benimsetmiştin...

Yoruldum...Kimse soru sormasın yüreğime,aklıma...Kimse seni
bilmesin,akılda,özde,yüreklerde...

Korkun dağıtmadı mı olmayan bizi?
Beni yıldıran senin korkuların değil miydi Can?
Sen ne zaman bu kadar yalnız kaldın?
Sen korkularına yenildin...Ben korkusuzluğa...

(İnşallah devam edeceğim)