Hani sevdiğimiz şarkılar vardır, her duyduğumuzda alır götürür bizi nice yaşanmışlıklarımıza, dayanamaz, katılırız sesimizin yettiğince...
Hani, gün batışları vardır, turuncudan, pembeden eflâtundan renkleriyle ama hep kızıl...Bir deniz kıyısında oturur, her renginde o şarkılardan birinin güftesini buluruz, geçmiş sevdaların hüznünü yudum yudum içerek...
Şiirler düşer yüreğimize, o hüzünle de mutlu oluruz...
Papatyalı, gelincikli çayırlarda dolaşırız, baharı koklayarak... Sonra güz gelir, yok olur papatyalar gelincikler o çayırlarda, güz güllerinde koklarız yaşamak sevincini...Biliriz ki, bir daha baharda yine gülümseyecek bize o kır çiçekleri, nisan yağmurlarından sonra...
Yaşam, sürüp gider, cızırtılı bir taş plâktaki eski bir şarkı gibi...

Bir gün susuverir şarkılar, şiirler düşmez olur yüreğe. Papatyalar, gelincikler yine yayılırlar çayırlara, fakat farketmezler bile yokluğunuzu. Zaman hiç durmaz ama, takviminizdeki yapraklar kopmaz olur. Güneş yine kızıl güftelerle batar ufkunuzda, ama size bir daha hiç doğmamak üzere...

İşte o zaman... O âna kadar ne kadar çok gün ışığı doldurabildiyseniz gönül zulanıza, gökkuşağının renklerinden ne kadar sürebilmişseniz ömrünüze, ne kadar şarkıya eşlik etmişseniz, ne kadar kedi, köpek okşayabilmişseniz sokaklarda ve ne kadar sevgi alabilmişseniz çevrenizden, işte yaşadığınız sürece biriktirebildiğiniz bütün servetiniz bunlardır

Ve ne kadar sevgi vermişseniz çevrenizdekilere, onlara ne kadar güzel sözler söylemiş, saçlarına ne kadar sevgi ve şefkat bırakmışsanız parmaklarınızdan, ne kadar okşamışsanız gözlerinizle, bakışlarınızla onları,
sarıldığınızda ne kadar duyurabilmişseniz yüreğinizin sıcaklığını ve ne kadar çok çiçek verebilmişseniz, onlara ellerinizle, gözlerinizle, sesinizle, işte o kadar kalacaksınız bu âlemde...

Bazen bir dost sohbetinde geçen bir - iki dizenizle, bazen vefalı bir gözde bir damla olarak...
O cızırtılı taş plâktaki şarkı, unutuluncaya kadar...