Yıllarca çalışmış çabalamış ama bir ev sahibi olamamıştı.Hanımı ve çocukları devamlı kendisini sıkıştırıyorlar bir ev almasını israrla istiyorlardı. O ise her defasında "yatırım yapıyorum" diyerek sabırla onları savuşturuyordu.Aylar ve yıllar bu hayal ve istekle gelip geçti.Çocuklar büyüdü ,birer birer evden uçup, iş güc, ev bark sahibi oldular. O ise hala bir ev sahibi olamamıştı.Her defasında "yatırım yapıyorum" diyerek geçiştirmişti.Nihayet günün birinde amansız bir hastalığa yakalandı. Doktorlar artık ümidi kesmişlerdi. Eş dost evlad-ı iyal artık son demlerini yaşamakta olan hastanın başına toplanmışlar,sanki ölümünü bekliyorlardı.Nihayet hasta gözlerini açtı,melul melul etrafa bakmaya başladı.Büyük oğul dayanamayarak"vah babacığım,dünyada bir evin dahi olmadı "diyerek ağlamağa başladı.Hasta zor duyulur bir sesle "evladım,almak istediğim evlerin hiçbirini beğenmedim.Ama çok güzel bir eve yatırım yaptım, inşaallah onu size göstereceğim" dedi.Ertesi gün salası verildi. Hasta yatırım yaptığı evi alamadan ölüp gitmişti. Kabrine götürüp defnettiler.Cenazeye gelenler birer ikişer dağılıyorlardı. Büyük evladın yanına yaşlı bir adam yaklaştı ve cebinden bir zarf çıkararak "rahmetli,ölümünden birkaç saat evvel bunu bana verdi ve kabrinden ayrılmadan evvel açıp okumanı isredi" diyerek zarfı uzattı.Çocuk büyük bir merakla zarfı açıp okumaya başladı:İŞTE BENİM BİR ÖMÜR BOYU YATIRIM YAPTIĞIM EV!..