Bildigim bilelei, ben hep agladim. Bir düsünürsem,
gülmekten cok, göz yasi döktüm.
Ya ölmek bile istedim. Böyle yasanir mi dedim.
Ama hala yasiyorum. Neden ?
Bir umut var icimde, belki bir gün hersey düzelri diye.
Düzelir mi acaba ? Ben de bir gün mutlu olabilirmiyim ?
Bir yuva kurup Ana olabilirmiyim ?
Zaman zaman bu umudum bile karanliklar arkasinda,
kaybolur gibi görünüyor.
Yanlizligim savasi kazaniyor, ve beni sürüklüyor
karanlik bir dünyaya.
Yenik düsüyorum, cünkü gücüm azaliyor,
zaman gectikce.
Yolda yürürken, yanimdan her gecen arabaya bakip,
acaba önüne atlasam, ebediyen kurtulurmuyum
diye soruyorum kendime.
Ama onu yapma cesareti bile yok bende.
Cesaret dedigin nedir ki ?
Güc dedigin nedir ki ?
Aci dolu bir hayati sürdürmek mi ?
Sürdürebilmek mi ?
Sabredip huzura kavusabilmek mi ?
Bilmiyorum. Ama inanin cok ama cok yorgunum.